Oglądając ten film czułam dziwny niepokój. Nie wiedziałam czym jest on spowodowany, przez połowę filmu miałam wrażenie, że za chwilę coś strasznego się wydarzy. "Boyhood" jest inny i to trzeba przyznać. Mój tydzień mija pod hasłem "Oscary" - oglądam średnio 2 filmy dziennie, żeby w niedzielę wiedzieć co i jak. Jestem już po obejrzeniu "Teorii Wszystkiego", "Grand B.H.", "Snajpera", "Birdman`a", "Gry Tajemnic" no i oczywiście "Boyhood`a". Każdy z tych filmów ma w sobie coś dobrego, ale "Boyhood" to trochę inna historia. Dlaczego?
A więc, przechodząc do sedna sprawy, już wiem dlaczego ten film wywołał u mnie dziwne uczucie niepokoju. Otóż chodzi o to, że przez cały czas wydawało mi się, że ktoś popełni samobójstwo, albo zginie w wypadku samochodowym. Byłam przekonana, że te dwie godziny nie miną bez jakiegoś wielkiego "BOOOM". Myliłam się. I nie dziwię się dużej części oglądających, że nudzili się na nim. Tak, na pozór wydaje się nudny i przewidywalny. Ale chyba o to chodziło. Dawno nie widziałam i nie miałam okazji oglądać obrazu tak naturalnego, prawdziwego i przewidywalnego. I w tym przypadku jest to największa zaleta. Wydaje mi się, że współczesne kino przyzwyczaiło nas do dreszczyku emocji, potrzebujemy tej adrenaliny, która pojawia się, gdy główny bohater może zginąć... Oglądając film jesteśmy podejrzliwi i na każdym kroku wypatrujemy jakiejś intrygi. I słusznie, ponieważ dzisiejsze filmy głównie na tym się opierają. Ale zastanówmy się - kiedy ostatnio mieliśmy okazję oglądać samych siebie na ekranie? To jest po prostu zwyczajne, przeciętne życie. W końcu ktoś, bez żadnego naciągania faktów, pokazał codzienność z perspektywy zwykłego człowieka. Mason nie jest geniuszem, jest zwyczajnym nastolatkiem, którego problemy każdy z nas pewnie kiedyś przeżył. Gra aktorów nie nosi śladów sztuczności - i o to w tym wszystkim chodzi. I nie dziwi mnie "konflikt" między zwolennikami "Birdman`a" i "Boyhood`a". Dla mnie, w pewien niewytłumaczalny sposób, te filmy są swoimi lustrzanymi odbiciami. Nie chodzi mi oczywiście o fabułę, ale o same odczucia odbiorcy. Oglądając ten pierwszy jesteśmy niespokojni, nie wiemy o co tak właściwie chodzi reżyserowi. Natomiast "Boyhood" to po prostu klasyczna, konwencjonalna i przewidywalna opowieść o dorastaniu. Nie ma w niej niczego dziwnego, a to, że jest taka monotonna możemy wyjaśnić zadając sobie jedno pytanie: czy w naszym życiu dzieje się o wiele więcej? ;)
Zastanawiam się... Czy ktoś jeszcze ma podobne odczucia?
Pozdrawiam!