No coś ty, dla mnie bohater (w wieku nastoletnim) ma ogromnie dużo charyzmy! Jest przystojny, mądry, dużo myśli, dobrze analizuje sytuacje, ma czarujący uśmiech, a jego nieśmiałość jak najbardziej dodaje mu szarmu.

Co do samego filmu - po obejrzeniu pierwszych 20 minut miałam ochotę wyłączyć to w cholerę i zapomnieć. Ale z szacunku do kina nie zrobiłam tego. Obiecałam sobie kiedyś, że wszystkie filmy będę oglądać do końca, bo nieraz już się przekonałam, że warto, aby mieć szerszy ogląd danego dzieła (i móc je np. uczciwie skrytykować). Po dotarciu do połowy filmu, czyli po pierwszej jego godzinie, historia zaczęła mnie wciągać i wczułam się w losy bohaterów.

Bardzo wyraźnie czuć tu styl reżysera, którego tasiemcową trylogię mam już za sobą (mowa o "północy", "zmierzchu" i "świcie"). Pod koniec seansu polubiłam tę rodzinę i ich historię. Może nie jest to film, którego seans odmieni nasze życie, ale lekka i jakże prawdziwa opowieść obyczajowa. Nie przepadam za tego rodzaju kinem, ale do tego obrazu mam pewien sentyment.