momentami też chciałem mieć pilota do przyspieszania, ale myślę że na tym polega jego urok. Dużo zależny np. od tego, na jakim etapie życia się znajdujesz, albo jaki masz humor, czy jakie filmy ostatnio widziałeś i na jakie sie nastawiasz. Ja jeśli oglądam kolejny, 10, 20, 50ty film, reklamowany jako mega-hiper-super thriller, a dostaję papkę złożoną z szybkich ujęć, nielogicznych poczynań bohaterów i szablonowych postaci, to mam dość. Rzygam pędzącą akcją, z której nic nie wynika. I nagle z przyjemnością oglądam film, w którym fabuła nigdzie się nie spieszy. Mogę powspominać "chłopięcy świat" mojego dorastania, nieco podobny do tego zaprezentowanego w tym obrazie. Pierwsze miłości, alkohole, imprezy, rozczarowania, straszne kłótnie z rodzicami, zerwania, po których wydawało się, że życie jest takie do dupy, świat straszny, a ludzie źli (heh). Dziś patrzę na to z perspektywy 38 lat, żony i dziecka, które są obok mnie i co mogę powiedzieć: takie życie. Tak jak powiedział Mason senior, nie da sie zrozumieć całego świata, gramy na czuja i liczymy, że będzie dobrze. Głównego bohatera opuszczamy w momencie, gdy jego dorosłe życie się zaczyna. Studia to kolejny etap dojrzewania i tak naprawdę właściwego, może i ostatecznego poznania siebie. Kończysz je zaczynasz pracować, przyjmujesz odpowiedzialność za siebie i innych, w końcu wiesz kim jesteś. Lecz to oczywiście nie koniec problemów i rozczarowań. Chętnie obejrzałbym za kilka lat kontynuację, jak wiodło sie Masonowi po trzydziestce, czterdziestce? Pozdr,