Boyhood nie ma ani wstępu, ani zakończenia. Ten film to długie, na prawdę długie rozwinięcie. Gdy oglądasz go już od ponad godziny, oczekujesz nagłego przełamania: wybuchu, śmieci bohatera bądź ciąży bohaterki. Nic z tych, bo Boyhood to najdłuższa, najbardziej prozaiczna i surowa pocztówka z życia. Film, tak jak rozpoczyna się bez wstępu, bez wyjaśnienia dlaczego akurat ta rodzina, tak kończy się nagle, bez dramaturgii śmierci głównego bohatera czy apokalipsy Świata. Ten prawie trzygodzinny zlepek okruchów z życia: problemów z płatnościami rachunków, lęku przed odrzuceniem czy zmieniających się tatów miałby zupełnie niższą ocenę, gdyby nie kilka ostatnich scen, które tak dobrze tłumaczą czemu ten film nie ma ani początku, ani zakończenia, ani dlatego akurat tą rodzinę wybrano.