Oglądając film Dumonta przez długi czas byłem przeświadczony, że z czystym sumieniem wystawię mu najwyższą ocenę. "Twentynine palms" to doświadczenie pociągające i niezwykle wciągające. Choć na ekranie dzieje się pozornie niewiele, to szamotaninę pary głównych bohaterów obserwuje się z niesłabnąca uwagą i napięciem. Cały czas czuje się, że niebawem na ekranie wydarzy się coś przerażającego, coś, co walnie nas jak obuchem. Na owa kulminację czekać trzeba dość długo, ale niezwykły klimat tego dzieła sprawia, że oczekiwanie jest równie emocjonujące jak posępny finał. Niestety, mimo wszystko, dzieło Francuza ciężko uznać za arcydzieło, za obraz bezbłędny. Zbyt często konfrontowani jesteśmy z całymi scenami, których obecność nie została w wystarczający sposób uzasadniona. Drobne błędy (jak w scenie, gdy bohaterowie zamawiają lody, a potem beztrosko odchodzą nie płacąc za nie, jakby to była najnaturalniejsza rzecz w życiu) uświadamiają, że Dumont jednak nie panował w pełni nad swym tworem. Owe potknięcia nie są w zasadzie znaczące, jednak, gdy - tak jak ja - ogląda się dana pozycję z wzrokiem bezustannie wbitym w ekran, takie nieścisłości nieco rażą. Niemniej uważam, ze jest to jeden z najciekawszych filmów z jakimi zetknąłem się w długim czasie. Mocny, skłaniający do myślenia, wieloznaczny.