Wspominając ten film na myśl przychodzi od razu "Biała ballada". Co prawda "Biała ballada" opowiada zupełnie o czym innym niż "Hamaca paraguaya", jednak oba te filmy mają jedną bardzo ważną wspólną cechę. Ich bohaterami są pary staruszków. Obraz ten pokazuje do głębi realistyczne relacje między dwojgiem ludzi, którzy spędzili ze sobą całe życie. Poprzez dialogi poruszane są tutaj kwestie strachu, wiary, zaufania... Niesamowite jest to jak wiele można przekazać za pomocą praktycznie jednej tylko sceny. Kamera jest statyczna - cały czas widzimy hamak i oboje bohaterów. To dialogi i zachowania staruszków decydują o sile tej produkcji. Czuje się, że ich "bycie razem" jest pozorne. Są ze sobą przez całe życie a jednak w tych ostatnich jego momentach są samotni. Czasem następuje cisza. Cisza - zwiastun czegoś niepokojącego. Ukazanie relacji oraz tej ciszy, samotności i po trosze bólu udało się reżyserowi wyśmienicie!