Pani naukowiec w szponach czarnej magii. Teoretycznie, "Il Profumo della signora in nero" podpada pod giallo, jednak Francesco Barilli wzorce zdaje się raczej czerpać od Polańskiego ("Dziecko Rosemary" i "Wstręt" się kłaniają, Mimsy Farmer nawet do pewnego stopnia przypomina tutaj Mię Farrow), niż, dajmy na to, Dario Argento. Z tym ostatnim łączą omawianą pozycję przede wszystkim zdjęcia i sposób kadrowania - strona wizualna to zdecydowanie największy atut filmu Barilli. Nieco gorzej ma się sprawa od strony scenariusza: niektóre pomysły i rozwiązania są całkiem ciekawe, jednak - jak to u Włochów - kuleje psychologia postaci, a dialogi szczypią w uszy. Co więcej, "Perfume..." rozkręca się bardzo powoli. Przez pierwszą połowę dzieje się niewiele, dopiero później pojawia się napięcie, robi się też - względnie, ale zawsze to coś - krwawo. Finał intryguje, nawet jeśli pozostawia pewien niedosyt. Nierówne, choć warte uwagi.