Moje pierwsze spotkanie z Pasolinim (pamiętne "Salo") było jak ponury koncept Huntingtona. Od tamtej pory PPP uważałam za lewackiego zboczka. Pomyślałam sobie jednak, że nie będę sądzić gościa po jednym przykładzie łajdactwa (łuhu poleciałam Eneidą, czujecie ten flow?) i zasiadłam do "Medei". Kino Piera to zdecydowanie nie my cup of tea, ale pomysły i wykonanie warte są docenienia. W "Medei" zaskoczyła mnie rezygnacja z tak znamiennego dla twórczości Włocha panerotyzmu na modłę Przybyszewskiego. Ostała się jego druga muza - przemoc. Ale nie bezsensowna. Bynajmniej - to przemoc zrytualizowana, osadzona w kontekście bogatych i zmysłowych obrzędów. Ziemia, nasienie i tak dalej. Świat hipnotyzujących ceremonii zderza się ze światem jałowym, stare kulty z ostentacyjnym ateizmem. Do tego motyw odi et amo i smakowita plastycznie forma.