Gromy się nie posypią :), bo kino serwowane przez Greenaway'a jest jednak zbyt wyrafinowane, żeby zdobyć sobie powszechne uznanie i rzeszę oddanych fanów, nie wspominając już o tym, że nie każdy musi lubić azjatycką kuchnię. Jesteś jednak zbyt surowa i dla siebie i dla reżysera - kultura dalekiego wschodu jest odmienna, ale dla jej zrozumienia nie są chyba potrzebne jakieś wyjątkowo wnikliwe studia, a Greenaway nakręcił film w dużej mierze ponadkulturowy, skupił się głównie na ludziach i ich przeżyciach, a nie wyłącznie na ceremoniałach. Zresztą sprowadzenie tego film do porównywania długości fallusów uważam za przesadę i zbyt daleko posunięte uproszczenie. Naprawdę sądzisz, że reżyserowi chodziło wyłącznie o ukazanie seksualności? To jest przecież historia dojrzewania kobiety, która wyzwalając się z ciasnego gorsetu konwenansów i ściśle wyznaczonych reguł, przechodzi do świata całkowicie tych reguł pozbawionego i nie znajduje szczęścia w tej pozornej wolności. Sztuka (tutaj kaligrafia) staje się dla Nagiko sposobem wyrażenia siebie, ale też wyrazem jej skrajnego egoizmu. W pewnym momencie staje się ona brutalniejsza i bardziej zachłanna od mężczyzn, którzy wcześniej przyozdabiali literami jej ciało, a którymi w gruncie rzeczy gardziła. Zaczyna postrzegać mężczyzn jedynie jako ramy i płótno obrazu, jako stronice książki, zresztą już wcześniej traktuje ludzi przedmiotowo, trochę tak, jak doktor Harford z filmu "Oczy szeroko zamknięte" i tak jak w filmie Kubricka kończy się to dość dramatycznie. W filmie pobrzmiewają zresztą freudowsko-jungowskie nuty, które kończą film mocnym akcentem - aby zrozumieć postępowanie Nagiko trzeba cofnąć się do jej traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa. Podoba mi się sposób, w jaki Geenaway opowiedział tę historię - oniryczny klimat, zabawa formą, dzielenie ekranu, aby opowiedzieć historię równolegle, albo skupić uwagę widza na istotnym szczególe; nakładanie się filmowych zdjęć i pisanych przez Nagiko słów; te eksperymenty formalne dały wg mnie lepszy efekt niż chociażby w "Requiem dla snu" i miały swe uzasadnienie w fabule mówiącej przecież o artystce. I na koniec - "Dla niektórych może to piękne, ale dla mnie to za przeproszeniem głupie takie pierniczenie się z każdą czynnością, celebrowanie smarowania kromki chleba masłem, podnoszenie najprostszej nawet czynności do rangi obrzędu. (...) Więc prawde mówiąc śmieszą mnie bardziej porównania penisa do ślimaka morskiego, albo nazywanie wszystkiego co fioletowe pięknym." hmm... Ja odebrałam to właśnie jako subiektywizację postrzegania piękna, to co jest piękne dla autorki pamiętnika, wcale nie musi być takie dla jego czytelniczki lub czytelnika; w dodatku wraz z upływem lat zmienia się kontekst, już nie możemy przeżyć tego samego co autorka pamiętnika mieszkająca na dworze azjatyckiego (chińskiego?) władcy, możemy sobie tylko wyobrazić, jak wygląda kimono z fioletowego jedwabiu, jakie jest w dotyku, jak pachnie :)) Kolor fioletowy może się równie dobrze kojarzyć z fiołkami jak z gumową kaczuszką - kwestia wrażliwości?

Widzisz, bo ja prosta kobieta jestem. Uwielbiam proste filmy, gdzie rzecz o nieziemsko choćby skomplikowanych ukazana jest w najprostszy z możliwych sposób. Bo nie jest sztuką zrobienie filmu tak zagmatwanego, żeby można było go zrozumieć tylko ze słownikiem i po studiach kulturoznawczych. Sztuka jest przekazać treść tak, aby nawet niewykształcony człowiek coś z tego wyniósł.
Dla mnie 'Pillow book' jest tymczasem przegadana, taki przerost formy nad treścią. A poza tym nie trawię, gdy ludzie w tak beznadziejny sposób komplikują sobie życie. Jakoś nigdy nie wpadają na najprostsze rozwiązania.

"Bo nie jest sztuką zrobienie filmu tak zagmatwanego, żeby można było go zrozumieć tylko ze słownikiem i po studiach kulturoznawczych." Ja pod kategorię "słownika i studiów kulturoznawczych" zdecydowanie nie podpadam, a mimo to film zrozumiałam bez większych problemów :) Dla porównania polecam chociażby "Instytut Benjamenta", również w kwestii przerostu formy nad treścią, a właściwie braku tej ostatniej (Witkacy pewnie byłby zachwycony).
"Sztuka jest przekazać treść tak, aby nawet niewykształcony człowiek coś z tego wyniósł." Moim zdaniem wykształcenie w tym przypadku nie ma nic do rzecz; obstaje przy tym, że to kwestia wrażliwości i indywidualnych upodobań. Poza tym myślę, że reżyserowi udało się zachować właściwe proporcje, jeśli weźmiemy pod uwagę, że opowiada on o artystce, sztuce, procesie twórczym (może współczesnemu Europejczykowi trudno uznać kaligrafię za sztukę, co w filmie ukazuje poniekąd sam Jerome, którego pismo zachwytów Nagiko nie wzbudziło).
"A poza tym nie trawię, gdy ludzie w tak beznadziejny sposób komplikują sobie życie. Jakoś nigdy nie wpadają na najprostsze rozwiązania." Nikt chyba nie chce komplikować sobie życia, ale czasem im bardziej się staramy, tym bardziej się nam wszystko w życiu zapętla, tak jak w życiu ekscentrycznej Nagiko.

pamietam, jak Polanski wspomniał o Dziewiątej pieczeci Begmana (wrażenia po premierze).... Film ten duzo osób, choć nie rozumiało, doceniło i, tak jak Polański, postarało się zrozumieć więcje przy kolejncyh ogladnięciach uważając dzieło za wybitne, niekoniecznie takie, które łatwo zrozumieć czy tez w ogóle jest to w pełni mozliwe.
Cierpliwości.
Nie oszukujmy się, że jesteśmy równi rezyserowi, zrozumiemy wsyzsktie symbole, aluzje do róznych dzieł. Film jest wtedy dobry, jak zmusza do refleksji, a nie rozumie się go minute po tym, jak skonczyły się napisy. Zawsze warto próbować (zrozumieć). To cżłowieka może rozwijać. Taki trening dla umysłu, żeby czymś się różnić od zwierząt....

Patysio co z twoim samoudoskonalaniem się? Czy też uważasz że to masturbacja? :P
a proste rzeczy, szybko się nudzą...

Dla mnie film beznadziejny...:/ Co z tego, że ładnie zrobiony skoro fabuła nieciekawa...(baba z obesesją i przewijający się przez cały film goli faceci).