Uniknąłem oglądania zwiastunów wiedząc, że za dużo wyjawiają, a i tak po kilku migawkach spodziewałem się znacznie więcej. I to mało powiedziane...

To co jest nam pokazywane to w zasadzie prezentacja pewnego tematu: życia matki z dzieckiem w ciasnym mieszkaniu. Ich życie niewielem - albo wręcz niczym - nie odróżnia się od życia np. biedoty w brazylijskiej Faweli - niepracującej matki wychowującej syna z pracującym mężem nadużywającym alkoholu.
Sam dzieciak nie odstaje niczym od dziecka wychywanego w normalniejszych warunkach. Fakt, że przekonany został to pewnych kłamstw nt. rzeczywistości poza domem niczym też nie różni się od przekonania milionów dzieci na świecie do istnienia Boga stworzyciela czy też Św. Mikołaja latającego czarodziejskim zaprzęgiem.

Ich życie choć niełatwe nie obfituje w żadne dramaty. Otrzymujemy kilka uroczych impresji z beztroskiego życia dorastającego chłopca (okraszanych za każdym razem ckliwymi motywami muzycznymi), który nie jest ani psychicznie lub fizycznie deficytowy czy zaburzony; jego matka sobie radzi jak gdyby nigdy nic - nie uświadczamy stanów lękowych, paranoi czy obłędu, ani też drugiej skrajności: syndromu sztockholmskiego. Studium psychologiczne jest żadne. Realia ich życia nie obfitują w nic specyficznego czy zaskakującego. "Mąż" choć porywczy nie wprowadza de facto poczucia zagrożenia, a jako postać nie wprowadza nic do filmu. Jest ciężko, ale stabilnie, nic się nie dzieje.

Nie jesteśmy świadkami misternie przygotowywanej przez długi czas przebiegłej ucieczki, która usłana byłaby porażkami, frustracją i dramatami z tym związanymi. Nie zostajemy też zaskoczeni takową po fakcie (jak w "Skazanych na Shawshank"). Matka któregoś dnia wpada na pomysł - jakże nonsensowny i naiwny - ale jeszcze tego samego dnia się udaje. Porywacza nie przejmuje za bardzo ani śmierć dziecka, ani wynikająca z tego potrzeba pozbycia się ciała; dotrzymuje słowa, że nie zajrzy do dywamu z rzekomym trupem, a gdy chłopiec mu ucieka to najzwyczajniej olewa temat - jak gdyby nigdy nic. I tyle widzimy tej postaci. I tyle widzimy wydarzenia, które stanowiło ostateczne rozwiązanie fabuły.

Główni bohaterowie odzyskują wolność i tak po godzinie wyczerpany zostaje cały pomysł na film. I w zasadzie cały film, bo przez dalszą godzinę snuje się on jeszcze bez celu.
Ani nie pokazano nam bolesnej konfrontracji chłopca z rzeczywistością nowego dlań świata/przestrzeni fizycznej/życia pośród rówieśników/nadrabiania społecznych zaległości, gdyż do końca filmu bawi się on po prostu zabawkami w zaciszu domu, ani też być może jeszcze trudniejszego powrotu matki do realiów życia jako bezrobotnej samotnej matki z dziurą w życiorysie zmuszonej do poszukiwania nowego miejsca w świecie, a konfrontowanej z wszystkim od czego została wyrwana na x lat. Mamy za to cykl smętnych rozmów pt. "Jak niedogaduję się z rodzicami", które nie dodają fabule żadnego istotnego znaczenia.

Wydawałoby się, że matkę spotkało znacznie więcej złych rzeczy w życiu, aby to kilka jakkolwiek niedelikatnych czy przykrych pytań dziennikarki skłoniło ją do próby samobójczej, ale najwyraźniej sami twórcy na szybko uznali, że jest zbyt nudno i niedramatycznie. Niestety nic się za tego sprawą nie zmieniło.

I tak to film dobiega końca jakby drugi raz. Niczym nie zaskoczył (prócz rozczarowująco dziwnej ucieczki), niczym nie zachwycił. Wzruszył ze dwa razy, ale jak na taki film to wynik mizerny. Postacie były miałkie i obojętne.
Jak wskazuje mnóstwo osób, "Room" nie umywa się do "Kła". Ale nie potrzeba tego porównania, aby uznać ten film za kiepski. Kiepski w realizacji pomysłu i słaby jako taki.