Jako, że jestem ojcem półtorarocznego synka, to od pewnego czasu na różne kwestie pokazane w filmach patrzę zupełnie inaczej, niż jeszcze kilka lat wstecz. Dlatego też, słysząc bardzo emocjonalne recenzje na temat Pokoju, przed seansem przygotowałem się na to, że ów film zrobi na mnie ogromne wrażenie.

Początek był bardzo dobry, lecz nie rewelacyjny. Świetna gra młodego aktora i kunszt twórców potrafił przekonać mnie do tego, że mamy tu rzeczywiście historię chłopca, dla którego cztery ściany są całym jego światem. Również plan ucieczki był bardzo fajnie ukazany - zarówno przygotowania, jak i sama realizacja.

Niestety później już było trochę gorzej. Oczywiście rozumiem zachowania głównych bohaterów (w szczególności ojca Ma, który nie potrafił spojrzeć na Jacka), lecz przedstawiona historia w "dużym świecie" nie miała tego "czegoś", co sprawiłoby, że oglądałbym ten obraz z potokiem myśli w głowie, analizując zachowanie, czy jakoś mocno przeżywając kolejne sceny.

Koniec końców nie jestem w stanie wystawić wyższej oceny niż 7/10. Dlaczego? Ponieważ nie czułem w sobie jakichś żywszych emocji po obejrzeniu tej produkcji. Jakoś nie potrafię wczuć się w rolę Ma, a co za tym idzie - jakoś jej mocniej kibicować..

Szczerze mówiąc ostatnio bardziej przeżyłem zakończenie gry The Last of Us, aniżeli film Pokój..