Film przedstawia dramat dziecka, któremu zostaje zburzony cały światopogląd, postrzeganie świata i zostaje pozbawiony całego oparcia w jakim został wychowany. W Pokoju wszystko miało swoje miejsce, był jakiś schemat, z którego mały Jack po piątych urodzinach nagle zostaje brutalnie odarty.

Dziecko musi stawić czoła wyzwaniu dzięki któremu uszczęśliwi swoją matkę, mimo, że do końca nie rozumie tego co ma nastąpić. Tak właściwie robi to, o co prosi Ma. Świetnie ukazana sylwetka chłopca, który mimo że ma jedynie pięć lat zachowuje się najdojrzalej ze wszystkich dorosłych przedstawionych w tym filmie. Matka nie mogąca sobie poradzić z tym co się stało, Dziadek który nie może patrzeć na swojego wnuka, bo to syn gwałciciela i porywacza, nie zachowują się w cale dojrzalej niż pięcioletni chłopiec. Jack jest ponad podziałami, ma wielką wolę walki, mimo, że cały świat obrócił się do góry nogami i on sam znalazł się w obcym środowisku, z obcymi ludźmi, pomaga swojej Ma. Widzimy tutaj jak wiele możemy nauczyć się od dzieci.

Dlaczego Jack ciągle wspomina Pokój? Dlaczego chce do niego wrócić? Bo to było jedyne miejsce w którym był szczęśliwy. Ostatnia scena, w której chłopiec żegna się ze wszystkimi rzeczami które zostały w Pokoju i mówi żeby nie zamykać drzwi pokazuje jego niezwykłą dojrzałość emocjonalną, pokazuje to, że pogodził się z tym że musi rozpocząć nowe życie poza Pokojem.

Obraz był dla mnie dość męczący psychicznie, bo nie jestem w stanie pojąć dlaczego Ma wychowywała małego Jacka w przekonaniu, że za ścianami pokoju rozciąga się kosmos, a ludzie w telewizorze mieszkają na innych planetach. Nie rozumiem też dlaczego dziecko, które tyle przeżyło nie zostało odgórnie oddane pod opiekę psychologa dziecięcego. Sama nie wiem jak ocenić ten film. Brakowało mi też jakiejkolwiek informacji o Nicku, co się z nim stało, czy go złapali, cokolwiek.

PS.: Abażur lampy przy łóżku w Pokoju w jednej scenie jest pogięty i pokiereszowany lecz w kolejnych wraca do stanu pierwotnego ;)