SPOJLER!!! Bardzo dobry film. Z początku widzimy świat oczami dziecka. Pokazuje nam ono jak można doceniać małe rzeczy. Jaką radość potrafią sprawić i jak nam są na co dzień potrzebne ... (mam tu na myśli witanie się z przedmiotami w pokoju) Nie znam książki na podstawie, której film oparto, ale nie spodziewałam się aż takiego obrotu sprawy. Dziwiło mnie zachowanie matki, już podejrzewałam ją o jakąś chorobę, lęk przed światem zewnętrznym. I zastanawiałam się dlaczego wmawia synowi pewne sprawy. Nie sądziłam, że robi to "dla jego dobra".
Jack nie znał innego świata "pokój" był wszystkim co miał a zarazem jedynym co znał. Po co miała uświadamiać go o życiu, którego mógł nigdy nie zaznać. I dawać mu płonne nadzieję na poznanie tego co było za ścianą. Postać Nicka wzbudziła jeszcze większe zainteresowania filmem, to w jaki sposób opowiada, że na zewnątrz żyje się co raz ciężej i, że wszystko jest trudniej zdobyć ... (myślę o co chodzi?? co tam się takiego dziej?? przegapiłam coś o jakiejś apokalipsie ?? ;p)
Gdy Ma wyjawia prawdę - zbieram szczękę z podłogi !!! A potem... potem to już tylko im kibicuje jak próbują się uwolnić. Powrót do świata po tylu latach odseparowania i izolacji świetnie ukazany. Ma i coś na kształt syndromy sztokholmskiego. Jej ponowne przystosowywanie się do życia i pierwsze kroki Jacka. Obydwoje się uczą i to chłopcu lepiej idzie to przystosowanie. Mimo pięciu lat wykazuje się niezwykłą mądrością i jest ogromny wsparciem dla matki (mam tu na myśli motyw ścięcia włosów i przekazania siły) Obserwujemy na początku dziecięcą nieporadność, potem ciekawość poznania wszystkiego co nam już dawno spowszedniało… I końcówka filmu gdzie, gdy już zasmakował przestrzenie, i po raz ostatni odwiedza "pokój" z Ma - wszytko wydaje mu się takie małe…