Po raz kolejny dałem się oczarować twórczości Özpeteka. Jego filmy bardzo do mnie trafiają. Nie wiem jak on to robi, ale czaruje mnie on tymi swoimi sztuczkami, grą dźwięków, obrazów i spojrzeń. Wyrazistymi postaciami. I zawsze porusza mnie opowiadanymi historiami, ich głębią i niejednoznacznością. I tak też było w tym...

Özpetek w „Rosso Istanbul” wyznaje zasadę, że istotniejsze od samego przeżywania życia jest jego opowiadanie. Dzięki tej książce chyba lepiej rozumiem kolejne filmy. A przynajmniej ten wydał mi się właśnie mistrzowską opowieścią, bo nagromadzenie elementów komicznych, dramatycznych i tragicznych raczej przekracza ramy...

Kiedy??? I gdzie???

gejów którzy w dodatku się kłócą i zdradzają. No pod warunkiem, że reżyser trochę zochydził babcię... Niestety kino nie dla mnie. Pomijając treść dlaczego ten film zwie się komedią? Scen komicznych jest tam jak na lekarstwo. Żeby nie było, że tylko narzekam, bardzo ładne niektóre plenery z ostatnią sceną włącznie.