Mojej podróży po wczesnych dokonaniach studia Hammer ciąg dalszy. Przyszły twórca "Draculi" i "Mumii", robi dla swojego ulubionego studia specyficzny melodramat ze szczyptą noir. Gdyby skrócić tę historię, jak ulał nadawałaby się do jakiegoś antologii w stylu "Alfred Hitchcock przedstawia". Ale dość porównań! Do rzeczy...
Główny bohater, genialny chirurg plastyczny popada w pracoholizm, spędzając całe dnie w swej przychodni. W obawie o zdrowie, wysyła się na obowiązkowy urlop. W motelu na uboczu poznaje piękną pianistkę i zakochuje się w niej bez opamiętania. Niestety jego luba ma już męża i gdy bohater jej się oświadcza, bierze nogi za pas. Zrozpaczony doktor postanawia odtworzyć twarz ukochanej eksperymentując na okropnie oszpeconej więźniarce. Co z tego wyniknie łatwo się domyślić.
Pomysł ciekawy, ale z minuty na minute ten film coraz bardziej męczy, nie wykorzystując potencjału jaki w nim tkwi. Pierwsze 30 minut rozwija się w odpowiednim tempie. Jest trochę miejsca na sentymentalizm, wątki obyczajowe, a poziom zawyża scena gdy obserwujemy jednocześnie przyszłe losy dwojga kochanków na jednym ekranie. Później niestety wszystko robi się przewidywalne.
Ograniczenie jakie narzucił sobie twórca, uniemożliwiające ukazanie Lizabeth Scott w podwójnej roli na jednym ekranie zupełnie zepsuło wątek pojedynku między kobietami. Lily Conover okazuje się dużo mniej groźna niż się spodziewaliśmy. Finał jest prościutki jak budowa cepa. To główne wady "Stolen Face"...
Zobaczyć warto, choćby dla znanej obsady oraz świetnego montażu. Liczyłem jednak na znacznie więcej. Według Scorsese to najlepszy Hammer. Moim zdaniem zaledwie niezły i zupełnie pozbawiony klimatu studia.