Recenzja gry PS4

The Last of Us (2013)

Gdy w 2009 roku po sukcesie "Uncharted 2" studio Naughty Dog podzieliło się na dwa zespoły, jedna część pozostała przy tworzeniu kolejnych przygód Drake’a, a reszta ekipy ruszyła z pracą nad koncepcją nowego IP, co po trzech i pół roku dało efekt. Nikt wtedy nie przewidział, jaką legendą obrośnie (niczym Maczużnik ciało zainfekowanego) ten tytuł.

"The Last of Us" to opowieść o dwójce postaci Ellie i Joelu przemierzających postapokaliptyczny świat. Wydaję się jak jedna z wielu historii, zresztą twórcy wzorowali się na takich dziełach jak powieść "Droga", ale nie dajcie się zwieść, bo to ludzka, emocjonalna i oryginalna opowieść.

Warto przystanąć chwil kilka nad wykreowanymi postaciami, a zwłaszcza dwójką bohaterów. Joel protagonista oraz Ellie nasz towarzysz, która z czasem staje się kimś więcej. Joel jest ojcem samotnie wychowującym córkę, poświęcający się pracy i obowiązkom by utrzymać dom. Wszystko zmienia jeden wieczór i pandemia wirusa, na którą nie znaleziono szczepionki. Wojsko nie umie sobie poradzić z anarchią zmieniającą ludzi w zombie, a niedobitki w złodziei i morderców. Natomiast Ellie poznajemy 20lat później w roku 2033, gdy Joel w raz ze swoją przyjaciółką Tess spotyka Marlene – jedną z członkiń grupy zwanej Świetliki. Chce ona, byśmy przetransportowali Ellie do wyznaczonego miejsca i tak zaczyna się relacja, i droga głównych bohaterów.


Historie przedstawiono w bardzo ludzki sposób. Nie ma tu ton patosu, a jest bardziej realna wizja, jak zmieniliby się i zachowali ludzie w tej sytuacji. Joel, który po 20 latach stracił wiele, ale stara się zapomnieć o przeszłości, staje się wyrachowany. Spotyka Ellie, mającą 14 lat dziewczynkę bez rodziny, nie znającą rzeczywistości przed pandemią, z dziecięcą ciekawością świata, ale i siłą kobiety, która w niej rośnie. Ich relacja to nie tylko znany motyw: "straciliśmy oboje wszystko, mamy tylko siebie, więc musimy być razem aż do happy endu". To bardziej podróż od nieufności bólu i litrów krwi po strach przed samotnością, zrozumienie i odnalezienie celu aż po wzajemność w przetrwaniu. Znakomitą fabułą bez dwóch zdań stoi "The Last of Us" i wielka w tym zasługa reżysera i scenarzysty, jakim jest Neil Druckmann.

Dzieła Naughty Dog nauczyły, że umiejętnie wyważają momenty wyciszenia, by dać wybrzmieć historii, jak i momenty, gdy akcja sprawia, że pad w rękach rozgrzewa się do czerwoności. Nie inaczej jest tutaj "The Last of Us" to trzecioosobowa przygodowa gra akcji z elementami survival horroru. Skoro akcja, to i arsenał broni, który początkowo zaczyna się od zwykłych pistoletów i rośnie aż do strzelb łuku i miotacza ognia, a każdy oręż możemy ulepszać. Możemy się przekradać i oszczędzać zasoby, co sprawdza się całkiem nieźle zwłaszcza na wyższych poziomach albo uczestniczyć w otwartych pojedynkach. System tworzenia przedmiotów był wzorowany po części na podręcznikach survivalowych. Mamy tutaj bomby z gwoździ i koktajle mołotowa, ostrza i prowizoryczne apteczki oraz broń białą obuchową z elementami znalezionymi po drodze, które można przyczepić, a wszystko tworzymy w czasie rzeczywistym. Gra nagradza eksplorację, co trzeba pochwalić. Odnajdujemy różnego rodzaju suplementy i podręczniki, które dają nam perki pasywne podnoszące nasze zdrowie i zdolności bojowe.


Jeśli mamy oręż, to i przeciwników podzielonych na grupy. Są zarówno w nich żołnierze, jak i zombie, które trzeba zaznaczyć, zostały bardzo ciekawie zaprojektowane, wzorując się na grzybie maczużnika, który występuje w naszej przyrodzie i infekuje na przykład małe owady. Każda faza zarażonego ma stadium. Są biegacze przypominające jeszcze ludzi, kierujące się wzrokiem. Potem zmieniają się w bardzo czułych na dźwięk klikaczy, których twarz już nie jest ludzka ale porośniętą grzybem. Ostatnie stadium to purchlak, którego grzyb otacza na całym ciele niczym pancerz. Jest trudny do pokonania, a po śmierci rozrasta się na faunie, rozpylając zarażające zarodniki i to cały łańcuch stworzony na potrzeby produkcji. Ale najgorszymi potworami są jednak ludzie, bandyci i łowcy, gotowi zabić dla sprzętu, który posiadasz, a nawet twojego mięsa. I tutaj również mamy wyważenie na momenty w natrafianiu na przerażających wizualnie zainfekowanych, jak i przerażających swoją utratą człowieczeństwa ludzi.

Świat przedstawiony jest bardzo sugestywny. Twórcy czerpali inspirację z książki "Świat bez nas", pokazując, jak mogłaby rozrastać się przyroda, gdyby populacja ludzi spadła drastycznie. Mimo że jest pełno pomieszczeń pustych i zdemolowanych, w których odnajdujemy tylko pozostawione zapiski historii innych osób, a architektura ulic i samochodów jest zardzewiała, to mamy porastającą roślinność prawie każdy zakamarek, dodającą specyficznego piękna. Do tego akcja gry dzieje się na przestrzeni czterech pór roku, co tworzy dodatkowy efekt i wyzwanie dla projektantów poziomów.


Dopełnieniem wyżej wymienionego projektu świata jest grafika, która wyciąga maksimum z zasobów konsoli i kapitalne oświetlenie, które w większości miejsc bez prądu, nie licząc latarek musiało być naturalne słoneczne, co jak wiemy pochłania sporą liczbę klatek na sekundę, a jednak optymalizacja utrzymuje dobry poziom. Również trzeba wspomnieć o tym, co słyszymy w uszach, bo oprócz odgłosów postaci i broni, a także zainfekowanych, którym swoją drogą dźwięku użyczyli ludzie ze studia, mamy również muzykę Gustavo Santaolalla – zdobywcy złotych statuetek amerykańskiej branży filmowej. Motyw przewodni to lekkie gitarowe brzmienie, a reszta kompozycji przyśpiesza tempo i spowalnia, gdy trzeba. Nie jest to może soundtrack wiekopomny, ale subtelny i umiejętnie wkomponowany w wydarzenia na ekranie.


Gra "The Last of Us Remastered", bo w taką wersje na konsoli PS4 dane było mi zagrać, została ulepszona o wyższą rozdzielczość do pełnego 1080p, a także poprawiono responsywność rozgrywki. Dodano prawie półtoragodzinny film zza kulis, gdzie możemy zobaczyć zarówno aktorskie sesje motion capture, jak i wywiady z twórcami oraz tworzenie się koncepcji gry i masę ciekawostek (np. głównego kompozytora muzyki tworzącego jeden z elementów soundtracku na... zwykłej rurze pcv). Powyższa wersja zawiera również dodatek fabularny "Left Behind", który idealnie oddaje charakter i przemianę Ellie w dwóch wątkach. Pierwszym z przeszłości, bawiąc się z koleżanką niczym nastolatki i drugim w trakcie zimy, gdy walczy o przetrwanie z ludzkimi kanibalami, poszukując leków dla swego towarzysza. Tak więc z czystym sumieniem nie jest to tylko odświeżona wersja gry i warto z nią się zapoznać.

Czas na podsumowanie. Czy to dziecko Naughty Dog spełniło moje wielkie oczekiwania? Zdecydowanie tak! Wiadomo do tej jednej z ostatnich ocalałych beczek miodu można by dodać zardzewiałą łyżkę dziegciu, jak sporadyczne błędy SI albo towarzyszy, ale niech pierwszy rzuci kamieniem, kto zna produkcję w tym aspekcie zupełnie bezbłędną.

"The Last of Us" to wyważenie rozgrywki i fabuły bez znużenia, a także solidna survivalowa skradanka na wyższych poziomach trudności, okraszona dobrym udźwiękowieniem oraz świetnym, zarówno oryginalnym, jak i polskim dubbingiem. Gra, która mimo zjawiskowo oświetlonych pięknych przyrodniczych scenerii, skrywa w sobie bolesną, lecz kapitalnie napisaną, autentyczną historią o Joelu, który stracił wszystko poza życiem i Ellie, która ma całe życie do stracenia przed sobą. Nie jest to może produkcja z wielkim finałowym morałem, ale jest mądra i prawdziwie pokazuje, do czego może doprowadzić człowieka ciągłe poczucie zagrożenia i jak trzeba być silnym, by zachować w tym świecie człowieczeństwo.


Jeśli kiedyś nastąpi apokalipsa, zabierzcie ze sobą najważniejsze rzeczy, ale nie zapomnijcie o pudełku z tytułową grą, bo ta kultowa i rewelacyjna produkcja przetrwała, i przetrwa każdą próbę czasu!