Podobało mi się zakończenie odcinka, bowiem (przynajmniej dla mnie) nie dawało jednoznacznej odpowiedzi na to co się wydarzyło. Nigdzie nie było bowiem widać potencjalnych zwłok, a jedynie dużo czerwonej mieszanki. Mając na uwadze, iż wizyty Davida w domu Cliffa polegały głównie na pracy z farbą, stąd śmiem przypuszczać, że ostatnia dotyczyła tego samego mieszalnika. Zapłakany Cliff schodzi po schodach będąc pewnym najgorszego scenariusza i tym samym odczuwa emocje zbliżone do tych, które odczuwał jego współtowarzysz. W końcu dostrzega w oddali siedzącą na krześle żonę i zaczyna płakać jak małe dziecko, czym przy okazji uwalnia masę nagromadzonych w nim emocji. W ostateczności, o ile można tak powiedzieć, wszyscy wychodzą z tej sytuacji zwycięsko, gdyż Cliff lepiej zrozumie Davida i prawdopodobnie zacznie bardziej dbać o rodzinę. Ostatnia scena, w której David wysuwa koledze krzesło daje moim zdaniem jasny przekaz - no, kolego, teraz możemy sobie porozmawiać. :)