Po seansie „Moby Dicka” z 1956 roku, zachwycony tym filmem z miejsca postanowiłem sięgnąć po nowszą wersje. 


Choć film ten teoretycznie niweluje wady poprzednika. Trwa dłużej, Queequegga gra prawdziwy Polinezyjczyk a muzyka nie jest tak sztampowa i nachalna jak w starszej wersji to jednak film ten posiada inne dużo poważniejsze wady. 
 
Jest to niestety produkcja telewizyjna i fakt ten widać, słychać i czuć przez cały film. Nie ma on tej biegłości realizacyjne co wersja Hustona. Scenografia jest bez zarzutu ale realizacja to typowa telewizyjna rzemieślnicza robota. Całość sprawia wrażenie zaginionego odcinka „Doktor Quinn” Naprawdę podobny poziom. 


Kuleje także aktorstwo. Jedynie Ted Levine w roli Starbucka daje radę. Patrik Stewart w roli Achaba nie ma nawet połowy tej charyzmy co Gregory Peck. Nie kupuję go jako wyrachowanego manipulatora mamiącego załogę. Najgorsi są jednak goście grający Queeguega, trzeciego oficera Flaska i ci śmieszni Chińczycy. Są tak żałośnie nienaturalni i przerysowani, że aż zacząłem doceniać występy Oświecinskiego. Wisienką na tym torcie aktorskiej żenady jest najsłynniejszy statysta Hollywoodu Dominic Purcell. 


 Przez kiepską reżyserię i marne aktorstwo film się niestety dłuży i nie daje tej satysfakcji jaką powinien.