Repertuar kina Kino Iluzjon

Matka odkrywa, że nauczyciel jest winny dziwnym zachowaniom jej syna.

Ostatni pub w podupadającej wiosce w północno-wschodniej Anglii staje się miejscem spotkań lokalnych mieszkańców i nowo przybyłych uchodźców z Syrii.

Przez lata rodzina złożona z rodziców i czwórki dzieci cieszyła się samowystarczalnym życiem na norweskiej farmie, z dala od zgiełku miasta, w harmonii z naturą. Niespodziewana tragedia wywróciła ich życie do góry nogami. Współczucie, które okazują sobie nawzajem, rozciąga się również na zwierzęta, dom i otaczającą naturę. Prywatne zdjęcia i domowe materiały wideo wplecione w narrację filmu akcentują psychologiczny wymiar upływu czasu. Film stawia pytanie o to, jak kierować sobą i rodziną w czasach smutku. Akcentuje potrzebę zaakceptowania zmiany i znalezienia nowej drogi życia. Gdy decydujesz się na życie z dala od społeczeństwa, musisz być przygotowany na możliwe wygnanie z raju.

W Himalajach leży maleńkie państwo, którego władca bada poziom szczęścia swoich poddanych. Ankieter o imieniu Amber jeździ po kraju, w którym mieszkają głównie buddyści i odpytuje mieszkańców, gdy pracują na polu, siedzą przed chatkami, czy szykują się do medytacji lub modlitwy. Celem rozmów jest wypełnienie formularza, który ma na celu określenie poziomu szczęścia obywatela_ki w skali od 0 do 10. Film z humorem opowiada o tak ulotnej i trudnej do jakiejkolwiek sztywnej klasyfikacji emocji, jaką jest szczęście. Amber zaczyna zastanawiać się nad własnym życiem. Tańczy, gra na gitarze, wykonuje świetną pracę, ale choć ma 40 lat, nadal szuka miłości. Czy da się zmierzyć uczucia? Czy dążenie do szczęścia może być również szczęściem? Mieszkańcy Bhutanu mają na to odpowiedź.

Trzydzieści lat po przypadkowym spotkaniu 75-letnia dziś Maggie Barret i 84-letni Joel Mayerowitz nadal są w sobie bardzo zakochani. Natomiast ich związek nie jest pozbawiony komplikacji. Urodzony w nowojorskim Bronksie Meyerowitz to światowej sławy fotograf, mający na swoim koncie ważne wystawy i 40 książek. Urodzona w Wielkiej Brytanii Barrett to utalentowana, ale mniej rozpoznawalna artystka i pisarka. W ich związku pojawia się zgrzyt, który daje o sobie znać, gdy Maggie upada i łamie nogę, a Joel musi się nią opiekować. U schyłku życia każde z nich ma za sobą długi i dramatyczny bagaż doświadczeń, a trudne elementy wspólnego życia prowokują ich do znalezienia wewnętrznego spokoju, póki mają na to jeszcze czas. Film jest głęboko poruszającym obrazem o życiu, tworzeniu i miłości. Życie, śmierć i nadawanie sensu to sedno tego pięknego i zabawnego filmu o starzejącej się parze artystów.

"Miałam 23 lata i moim pierwszym chłopakiem był John Lennon" – to słowa May Pang, asystentki Yoko Ono, która obok słynnego ex-Beatlesa jest bohaterką filmu. Łączył ich 18-miesięczny romans, który miał trwać tylko weekend. Romans był pomysłem Yoko Ono, która w ten sposób chciała odświeżyć swój związek z Lennonem. May Pang czekała 50 lat, aby opowiedzieć o tej historii. Te 18 miesięcy były najbardziej kreatywnym okresem Lennona w erze po Beatlesach. Współpracował z Dawidem Bowie, Eltonem Johnem i innymi. Udzielał się również  towarzysko, co było nowością. Wtedy też May doprowadziła do pojednania Lennona z synem Julianem. Film wykorzystuje wspaniałe archiwa zdjęciowe i filmowe ukazujące te szalone 18 miesięcy i spotkania z Mickiem Jaggerem, Alice Cooperem, Paulem McCartney'em (pierwszy raz po rozstaniu się Beatlesów). Widzimy historię romansu z perspektywy 23-latki, która przeżywa swoją pierwszą miłość. 

Asia i Marek po studiach kupili stary dom tuż przy wschodniej granicy Polski - w Puszczy Białowieskiej, najstarszym lesie Europy. To ich mały raj - miejsce, w którym ich dzieci miały bezpiecznie dorastać z dala od problemów współczesnego świata. Dla Marysi, Ignacego i Franka las jest drugim domem, oswojonym i niebudzącym lęku. Ale pewnego dnia las się zmienia. Pojawiają się w nim Obcy, Inni, Uchodźcy - niechciani i w Polsce, i w Białorusi. Cała rodzina im pomaga, mimo że polskie prawo tego zabrania, bo jak można zostawić drugiego człowieka bez pomocy?

Dokument przedstawia postać znanego duńskiego badacza, który porzuca rodzinę i prestiżową pracę, aby zostać buddyjskim mnichem na Sri Lance.

Przytłoczony degradacją ukochanej rzeki muzyk postanawia przepłynąć tradycyjną, drewnianą łodzią 1300 km, by symbolicznie odzyskać dla niej dzikość. 40-dniowa podróż pozwala doświadczyć pozaludzkiego świata przyrody z perspektywy człowieka, który uważnie słucha. Zanurzyć się w pierwotnych dźwiękach rzeki, zapomnieć na moment o zakrzyczanej codzienności. Jego droga staje się pretekstem do rozmów o rzekach i wpływie człowieka na środowisko. Przypomina o katastrofie ekologicznej na Odrze - jednej z największych rzek w historii nowożytnej Europy.  W ciszy, samotności, w dźwiękach budzącej się do życia wiosny, w głosie rzeki i brzmieniu wody, bohater poszukuje nadziei na taką przyszłość, w której panuje równowaga. Dla siebie, dla swojej córki, dla świata. To podróż, która stawia pytania o wolność rzek i ludzi, o relację człowieka i natury, ekosystemowe splątania oraz wątek dzikości w człowieku.

Barbara ma 25 lat i mieszka w Akrze, stolicy Ghany. Jest charyzmatyczna i pewna siebie, jednak jej odwaga znika, gdy wieje harmattan, duszący wiatr znad Sahary. Wraz z wiatrem powracają obrazy z przeszłości. Jako ośmioletnia dziewczynka, podzieliła los tysięcy dzieci oddanych do niewolniczej pracy przez własnych rodziców. Pomimo gniewu na to, co ją spotkało, Barbara wspiera swoich krewnych. Pewnego dnia jedzie do rodziców, żeby im pomóc. Zanim to się stanie, musi im zadać pytania, o których myślała przez całe swoje dorosłe życie.

Niezwykle stylowy film dokumentalny, opowiadający o kultowej irlandzkiej artystce i architektce Eileen Gray. Zbudowała swój modernistyczny dom marzeń na Lazurowym Wybrzeżu, a następnie została przyćmiona przez Le Corbusiera. Gray miała wybitny talent do projektowania. Stworzyła jedne z najbardziej kultowych mebli XX wieku. Jej dom był równocześnie dziełem sztuki, z widokiem na skąpane w słońcu Morze Śródziemne. Miejsce nosiło nazwę E.1027, co było tajemniczym skrótem imion Gray i jej kochanka - rumuńskiego architekta Jeana Badovici. Kiedy jednak Le Corbusier dowiedział się o tym projekcie, popadł w obsesję. Pokrył ściany domu muralami i opublikował ich zdjęcia. Gray potraktowała jego murale jako wandalizm i zażądała zadośćuczynienia. Le Corbusier zignorował jej życzenia i zamiast tego wybudował swój słynny Cabanon - bezpośrednio za E.1027, który do dziś dominuje w tym miejscu. Film rekonstruuje dramatyczną historię Gray i jej domu. To oszałamiająco piękna opowieść o sile kobiecej ekspresji i męskiej chęci kontrolowania jej. Genialna artystka musiała spędzić życie w cieniu swoich kolegów.

Paulina Urrutia i Augusto Góngora żyją ze sobą 23 lata. Ona była ministrą kultury i aktorką w Chile. On – popularnym dziennikarzem telewizyjnym pracującym nad kolektywną pamięcią narodu. Żyją w pięknym domu, który wspólnie wybudowali. Dom jest pełen wspomnień, o których Augusto powoli zapomina. Gdy dziewięć lat temu zdiagnozowano u niego Alzheimera, Paulina zaczęła nagrywać ich codzienność. Chociaż Augusto czasami nie rozpoznaje się w lustrze, Paulina jest zawsze przy nim. Jej miłość nie przemija. Oglądamy najczystszą formę love story, w której małe gesty i spojrzenia znaczą więcej niż słowa. Łącząc archiwalia telewizyjne, rodzinne wideo i sceny filmowane, film dokumentuje portret rodziny i społeczeństwa chilijskiego. Momenty bólu i alienacji nie są tu pomijane. Augusto coraz bardziej pogrąża się w niepamięci, która w efekcie dotyka ich oboje, a zarazem jest metaforą politycznych przemian w Chile ostatnich dekad.

W okresie wojny na Bałkanach w latach 90. XX wieku podziemna społeczność nadal pracowała, tworzyła, żyła i bawiła się na dyskotekach. Blokada Sarajewa trwała latami, życie w nim stało się aktem buntu, a muzyka rockowa i punkowa inspirowała ludzi i odwracała uwagę od codziennego koszmaru serbskich pocisków i snajperów. W ramach dalekosiężnego planu zainspirowanego lokalnym ruchem oporu, amerykański pracownik organizacji humanitarnej, mieszkający w Sarajewie, skontaktował się z zespołem U2. Chciał sprawdzić, czy mogliby pomóc w podniesieniu wiedzy i globalnej świadomości na temat wyniszczającego Bośnię konfliktu. Zespół zgodził się i latem 1993 roku podczas trasy koncertowej ZOO TV Tour nagrano wywiady satelitarne na żywo z mieszkańcami Sarajewa, którzy opisywali ich trudną sytuację. Zespół obiecał wystąpić w mieście po zakończeniu konfliktu. Film przedstawia historię tej obietnicy, a także powojenny koncert U2, podczas którego zespół zagrał dla ponad 45 000 lokalnych fanów. Był to występ, który honorował radosną, zbiorową, pamięć mieszkańców Sarajewa, którzy nie tylko przetrwali blokadę, ale pomimo niej żyli dalej. Film pokazuje, że wobec najmroczniejszych ludzkich impulsów i instynktów to właśnie muzyka i sztuka mogą być aktami buntu oraz narzędziem społecznego pojednania i aktywizmu.

Medytacyjny, jeśli nie immersyjny, obraz przyrody wschodnich Himalajów. Piękne zdjęcia i przeszywający dźwięk bardzo szybko przenoszą nas z sali kinowej w głąb górskiej puszczy. Tam naukowczyni Mansee Mungi bada tytułowe nocne istoty. Na początku wydaje nam się, że słyszymy krople deszczu, uderzające o mocno oświetloną plandekę, którą co noc Mansee i jej asystenci rozstawiają w himalajskich lasach. Po chwili zdajemy sobie sprawę, że to nie deszcz lecz ćmy. Takich niezwykłych, zaskakujących obserwacji przyrody jest w filmie wiele. Mansee bada ćmę jastrzębią, a dokładnie jej występowanie na różnych wysokościach, aby na tej podstawie przewidzieć wpływ zmian klimatycznych na ziemską bioróżnorodność. Jak odróżnić ją od setek rodzajów innych ciem, które przylatują na oświetloną plandekę podczas ciemnej nocy? Bicki, asystent bohaterki, nie interesował się ćmami, ale gdy dostał tę pracę, z ciekawością zaczął śledzić świat tych nocnych istot i ich zwyczaje. W filmie nie pada dużo słów, co pozwala na głębokie zanurzenie się w fascynujący nocny świat, a także na zrozumienie misji nauki, którą symbolizuje zawsze skupiona i precyzyjna Mungi.

Reema pracuje w beczce śmierci - głównej atrakcji objazdowego jarmarku, w której motocykliści wykonują akrobacje na pionowych ścianach, a ona tańczy, by ściągnąć widzów. Jej szczęśliwe i spełnione życie rozpada się, kiedy po kolejnej kłótni odchodzi od niej ukochany - Asif. Poszukując sensu, Rema wraca do miejsca, w którym dorastała - do domu dla osób transpłciowych prowadzonego przez jej "Guru".

Barbora Kysilkova, czeska malarka żyjąca w Oslo, dowiaduje się o kradzieży dwóch z jej obrazów wystawionych w lokalnej galerii. Dzięki nagraniom kamer ochrony szybko dochodzi do aresztowania i procesu sądowego złodziei. Obecna na rozprawie Barbora proponuje spotkanie skazanemu Karlowi-Bertilowi Nordlandowi. Pragnie przede wszystkim odzyskać obrazy, ale fascynuje ją też osobowość przestępcy i postanawia namalować jego portret. Pomiędzy złodziejem a autorką skradzionych dzieł nawiązuje się nić przyjaźni.

Oryginalna i zabawna filmowa opowieść o dorastaniu 52-letniego Rogiera Kappersa, realizującego szalone marzenie z dzieciństwa: zostać muzykiem grającym na organach wykonanych ze szklanek. Kappers zawsze był marzycielem, pełnym pomysłów i projektów, które miały mu przynieść szczęście lub fortunę, ale zawsze coś poszło nie tak. Niepewny siebie, ale uparty, obecnie działa jako uliczny i estradowy muzyk. Dostaje autograf od swojego idola - Arvo Pärta. Bez przerwy ćwiczy na niebiańsko brzmiących szklanych organach. Pomiędzy wycieczką do Dubaju, występem w telewizji a gorączkową pracą w swoim wakacyjnym domu dowiaduje się, że ten projekt może być równie nieprzewidywalny, jak samo życie. Przemawia przez niego bezgraniczny optymizm, a może naiwna impulsywność faceta w kryzysie wieku średniego? Film przez 7 lat śledzi zabawną i optymistyczną podróż przez życie bohatera, który widzi, że czas ucieka, wszystko się zmienia, a on po prostu szuka w życiu miłości.

3 marca 2022 roku rosyjskie oddziały weszły do miejscowości Jahidne w północnej Ukrainie. Następnego dnia żołnierze ulokowali wszystkich 341 mieszkańców, w tym 77 dzieci, w piwnicy szkoły. Pozostali tam przez 26 dni. Gdy reżyser zaczął kręcić film, mieszkańcy - już ponad rok po wyzwoleniu - różnie radzili sobie z traumą. Olga pisała pamiętnik w piwnicy i teraz chce wydać go jako opowiadanie. Gdy osobiste historie mieszkańców stają się powoli kolektywną pamięcią i zatracają się detale, to pamiętnik Olgi - napisany z chronologiczną precyzją - staje się prawdziwym świadectwem historii. Każdy ma swój sposób na opowiedzenie historii z piwnicy, ale również na dalsze życie, dane im jako druga szansa. Film dokumentuje codzienność Jahidne zatopioną w zieleni, jakby na przekór wojnie i traumie. Wspólna historia małej społeczności w piwnicy staje się laboratorium pamięci wojny.

Po dwóch latach więzienia 23-letni Dalibor wraca do swojej dysfunkcyjnej rodziny. Podczas powitania brakuje 12-letniego brata Kevina, który mieszka z ich przemocowym ojcem alkoholikiem. Dalibor przeciwstawia się ojcu i pomaga matce w walce o prawo do wychowywania Kevina, żeby uratować chłopca przed dalszą krzywdą. Zaplątany w błędne koło cierpienia, bohater znajduje schronienie w nędznym, wędrownym cyrku. Zostaje fakirem, aby zaleczyć swoje rany.

W głębi brazylijskich faweli tajna społeczność mężczyzn planuje kolejną nielegalną akcję. To "baloeiros" - konstruktorzy balonów. Silni, wytatuowani mężczyźni uwielbiają widok unoszących się na niebie balonów. Spędzają lata na sklejaniu kolorowych bibułek, z których tworzą aerostaty wielkości bloków mieszkalnych. Różne grupy baloeiro rywalizują ze sobą o to, kto stworzy najpiękniejsze, największe i najbardziej spektakularne balony, które mają niezwykłe kolory i przedstawiają różne postaci jak 2Pac czy Pelé. Młoda, duńsko-hiszpańska reżyserka Sissel Morell Dargis przez kilka lat zdobywała zaufanie brazylijskich grup baloniarzy i na tej podstawie stworzyła dokumentalny film akcji, pełen pościgów samochodowych, i scen w potajemnych warsztatach. Na baloeiros poluje policja i łowcy nagród, gdyż władze uważają ich za niebezpiecznych przestępców. Tymczasem baloniarze są podobni do ulicznych artystów, a działając z ukrycia, przynoszą radość lokalnej społeczności.

Filmowy portret Ricardo Cavallo - argentyńskiego malarza, który od 1976 roku mieszka we Francji. Cavallo jest pustelnikiem o ascetycznym temperamencie, zafascynowanym historią rzeźby i malarstwa, przede wszystkim Velásquezem. To osobowość pełna pasji, a zarazem skromny rzemieślnik eksplorujący krajobraz bretańskiego regionu Finistère i obserwujący zmianę lokalnych przypływów i odpływów. To również – od 40 lat - przyjaciel reżysera filmu Barbeta Schroedera (wybitnego reżysera znanego z takich filmów, jak "Wielebny W." czy "Adwokat terroru"), który przez dwa lata cierpliwie i wnikliwie dokumentował jego życie, osobowość i karierę. Cavallo to spadkobierca czasów, w których malowanie wymagało koncentracji, ciszy i ascetycznego życia. Jednak artysta, traktowany przez Schroedera jako "najwyższa forma wcielenia dobra" podlega w tym filmie rekonfiguracji. Poświęcił życie malarstwu i chociaż wie, że ten film jest o nim, unika bycia w centrum uwagi. Reżyser zabiera nas więc bardziej w podróż przez historię sztuki, której dzieła fascynują nie tylko pięknem, ale także siłą oddziaływania. To również pochwała osobowości niezwykłego człowieka, który z prostotą i pokorą całkowicie zaangażował się w swoją twórczość i potrafi przekazać swoją pasję kolejnym pokoleniom.

Film ukazuje wspólny los drzew i ludzi na przykładzie australijskiego aktywisty, ekologa i polityka Boba Browna, który walczył o ocalenie najstarszego na świecie australijskiego lasu pierwotnego. Brown działał w latach 70. i 80. XX wieku. Był pierwszym otwarcie przyznającym się do swojej homoseksualności senatorem w Australii, a przede wszystkim działaczem, który włączył kwestię ochrony przyrody do centralnego nurtu tamtejszej polityki. Zmobilizował miliony ludzi do aktywizmu ekologicznego i wpłynął na kulturę społeczną i polityczną.  Od sadzonki drzewa do starego lasu – film łączy życie i aktywizm Browna z cyklem funkcjonowania lasu, o którego los i przyszłość walczył. Ukryte życie gigantycznych drzew na Tasmanii pokazywane jest tu za pomocą kamer przymocowanych do ich korony, immersyjnych animacji i wypowiedzi takich autorytetów, jak Dawid Suzuki czy Merlin Sheldrake. Brown założył pierwszą na świecie Partię Zielonych, której sam był członkiem. Opowiadał się za poszanowaniem praw mniejszości, pociągnięciem polityków do odpowiedzialności społecznej i finansowej, kontrolą sprzedaży broni oraz bronił praw Aborygenów. W odpowiedzi na te działania stał się obiektem ataków i pogróżek – czas pokazał jednak, że jego pomysły wyprzedzały epokę, w której żył.

Co istnieje? Jak to, co istnieje, możemy postrzegać i doświadczać za pomocą własnych zmysłów oraz instrumentów, które wymyślamy? Kto jest bliżej prawdy: my, ludzie czy technologia, którą się posługujemy? Wojciech Bruszewski, głośny buntownik w świecie filmu, współtwórca światowego nurtu wideo, badacz i eksperymentator sztuki, rusza na drugą stronę lustra, by przesunąć granice poznania i dokonać przełomowych odkryć w obszarach języka, dźwięku, obrazu oraz innowacyjnych technologii. Dzięki zachowanym filmom Bruszewskiego, jego archiwalnym nagraniom, zdjęciom i uruchomionym na nowo sprzętom, których używał, możemy się o nich nie tylko dowiedzieć, ale także ich doświadczyć. Przewodnikami po fascynującym świecie Bruszewskiego jest on sam, a także towarzyszące mu grono  współczesnych historyków i badaczy sztuki, artystów, medioznawców, projektantów i ekspertów świata AI oraz antydyscyplinarnych osobowości, które odkrywają go na nowo. Kto jest bliżej prawdy?

Dwaj przyjaciele chcą założyć własny interes, ale nie mogą zdobyć pieniędzy. Wkrótce staną się ofiarami szantażysty, który zażąda od nich spłaty wyimaginowanego długu.

Reżyser 100 lat po publikacji poematu "Ziemia jałowa" T.S. Eliota sprawdza jego wymowę i znaczenie dla współczesnego świata.

Michel Gondry - specjalista od wszystkiego. Jego ekscentryczny talent zachęcił takich znanych wykonawców muzyki pop jak Björk, Rolling Stones, The White Stripes, czy Daft Punk do współpracy z nim przy teledyskach. Wywalczył sobie własną ścieżkę w Hollywood bez - jakże częstych w takich przypadkach - artystycznych kompromisów. Zdobył Oscara® za film "Zakochany bez pamięci", który nakręcił w charakterystycznej dla siebie szalonej stylistyce. Od trzydziestu lat Gondry zachwyca kunsztem i magią obrazu. Bez względu na to, czy analizujemy jego stosunek do muzyki, czy początkową karierę jako operatora, świat Gondry'ego ma korzenie w marzeniach z dzieciństwa i głębokim humanizmie, który jest również aktem politycznym.

W latach 2003 - 2007 Brigitte Weich śledziła losy czterech członkiń północnokoreańskiej kobiecej drużyny piłkarskiej podczas realizacji swojego filmu dokumentalnego "Hana, dul, sed" z 2009 roku. W tym filmie, który jest sequelem, kobiety zastanawiają się nad rozwojem swojej kariery w piłce nożnej, a także nad ich późniejszym życiem. Pasja doprowadziła je do ćwierćfinału Pucharu Świata. Piłkarki są uderzająco szczere, gdy mówią o swoich rodzinach, przyjaźniach oraz bezwarunkowej miłości i zaangażowaniu, jakie czują dla swojego kraju. Oprócz byłych piłkarek w filmie występuje także reżyserka serialu telewizyjnego o drużynie, który powstał mniej więcej w tym samym czasie, co pierwszy film Weich. Fragmenty z tego serialu, prezentujące sfeminizowaną i romantyczną wersję sukcesów zespołu, zamieniają film w subtelną analizę kluczowej roli, jaką odgrywa kontrola obrazu w dyktaturze Korei Północnej. W tle niemal każdego ujęcia pojawia się portret lub posąg Wiecznego Przywódcy Kim Ir Sena. Film w dyskretny sposób obnaża struktury leżące u podstaw koreańskiej rzeczywistości, jednocześnie dodając głębi często nieco groteskowemu obrazowi tego kraju.

Małgorzata jako świadek napadu pomaga milicji w poszukiwaniu mordercy.

Anne jest aktorką i reżyserką, która cierpi, bo właśnie rozstała się z mężem. Pracuje nad teatralną adaptacją "W matni" Emila Zoli, w której gra rolę Gervaise. Z kolei Ben to bezrobotny aktor, który jest jej przyjacielem. Darzy ją uczuciem, ale ona nie chce spotykać się z mężczyznami. Prosi Bena, by zagrał w jej przedstawieniu. Kiedy oboje czytają scenariusz, pracują nad postaciami i rozpoczynają próby, rzeczywistość miesza się z fikcją i wydaje się, że para odtwarza w życiu każdy etap historii granych przez siebie postaci, aż do katastrofalnego zakończenia. Eksperymentalne i szczegółowo sfilmowane sceny dają wgląd w stale zmieniające się równoległe światy, pomiędzy którymi poruszają się Anne i jej postać Gervaise. Fascynująca gra rzeczywistości z fikcją prowadzi do ciągłego napięcia: czy intymne sceny, które odgrywa z Benem, są prawdziwe, czy stanowią część przedstawienia? A wybuchy złości, kłótnie i łzy? Dzięki stylistyce cinéma-vérité film wnikliwie rejestruje proces twórczy bohaterów. Zadaje pytanie o role, jakie sami odgrywamy w życiu. Za pośrednictwem dokumentalnej formy kwestionuje intymność, dramat, pasję, pracę i miłość, pokazując jednocześnie najbardziej żywe, ponadczasowe i uniwersalne aspekty życia.

Imigrant wprowadza się do mieszkania, w którym poprzednia lokatorka popełniła samobójstwo. Z czasem zaczyna nabierać przeświadczenia, że sąsiedzi spiskują przeciwko niemu.

"Ręka w poptrzasku" jest uważana za jedno z najwybitniejszych dzieł argentyńskiej "nowej fali" lat 60'. Film porusza problem braku równouprawnienia w tradycyjnym mieszczańsko-feudalnym społeczeństwie argentyńskim, gdzie kobiety pozostają często w całkowitej zależności od egoizmu mężczyzn.

Pełna gniewnej ironii i czarnego humoru ekranizacja opowiadania Guy de Maupassanta. Satyryczny obraz życia, obyczajowości i dążeń mieszczaństwa za swą bezkompromisowość został skonfiskowany jako dzieło o "tendencjach wywrotowych" pomimo zaproszenia na MFF Cannes

Maćka, młodego AK-owca, ogarniają wątpliwości co do sensu prowadzenia dalszej walki zbrojnej, tym razem przeciw komunistom. Zabicie sekretarza PPR, Szczuki, jest ostatnim zadaniem, które ma wykonać.

Sparaliżowany weteran wojenny próbuje przystosować się do świata bez używania kończyn.

Były bokser jest nękany przez wyrzuty sumienia - spowodował śmierć kolegi, który chciał zeznawać przeciwko szefowi miejscowego gangu. Gdy zakochuje się w jego siostrze, postanawia zawalczyć o prawdę i własną godność.

Kiedy mieszkańcy odległego syberyjskiego miasta z dziewięcioma ogromnymi zakładami odkrywkowymi dowiadują się, że pod ich dzielnicą zapaliła się opuszczona kopalnia węgla, wtłaczając do ich domów toksyczny gaz, zwracają się o pomoc do Natalii Zubkowej - lokalnej gospodyni domowej, która nie widziała innego wyjścia i została dziennikarką. W mieście działa jeden niezależny dziennik. Gdy relacje Natalii na temat wypadku rozsiały się w sieci, nagle okazało się, że stała się ona celem masowej rządowej kampanii dezinformacyjnej, która próbuje zatuszować sprawę. W cieniu coraz bardziej autorytarnych działań rosyjskiego rządu Natalia zmuszona jest do podjęcia niebezpiecznej misji, mającej na celu ujawnienie pełnego rozmiaru katastrofy ekologicznej rozgrywającej się wokół niej. Kręcony przez dwa lata film pokazuje jeden z najniebezpieczniejszych rejonów Rosji, w którym przez cztery lata trwał skandal węglowy. Ujawnia brudną taktykę nowoczesnego rosyjskiego państwa totalitarnego, a także ludzkie koszty, jakie wiążą się z wydobyciem węgla.

Subiektywne odczytanie konwencji hollywoodzkiego kryminału, w którym, co warto wspomnieć, Rainer Werner Fassbinder zakochany był będąc młodym filmowcem. Odwołująca się do tradycji francuskiej Nowej Fali opowieść o dwóch kobietach, zakochanych w jednym mężczyźnie, które stają się włamywaczkami. Jeden z pierwszych filmów Fassbindera - manifest niemieckiej kontestacji, wyraz sprzeciwu, ale też fascynacji kulturą amerykańską.

Historia chłopaka z nizin społecznych, proletariusza - Franza Biberkopfa i jego związku z Eugenem, przystojnym, wykształconym, eleganckim, młodym człowiekiem z wyższych sfer. Pierwszy film jawnie odnoszącym się do homoseksualizmu Fassbindera.