W końcu ktoś wyszedł z kina z podobnymi odczuciami co ja! :D Ja animowanego "Króla Lwa" oglądałem pewnie z pięćdziesiąt razy, do tego stopnia, że aż mi się przejadł, a taśmę z VHS wciągnął odtwarzacz. Pewnie potrzebowałem czegoś innego, jakieś panaceum, by poznać go na nowo i odkrycia jako dorosły człowiek, tego co w nim za dzieciaka pokochałem. I omawiany obraz mi to dał. Dojrzalsza wersja, pozbawiona aż tylu gagów, poważniejsza, z nowymi, nieznanymi wcześniej wątkami moim zdaniem jest wyśmienita.

Podejście większości ludzi do tego filmu jest jak walka z wiatrakami. Minęło 25 lat i ten film również dojrzał na swój sposób, chcąc dotrzeć, może niekoniecznie do młodego widza, ale do pokolenia wychowanego na oskarowej animacji.

Ja do dziś nie rozumiem o co chodzi z tymi emocjami. Do mnie każda z postaci trafiła i potrafiłem się z nią utożsamić. Nowy "Król Lew" pisze swoją własną historię, i takie założenie jest moim zdaniem słuszne przed seansem. Tak jak piszesz, te dwa obrazy trzeba potraktować osobno, a nie z lupą w ręku je porównywać. Myślę, że również moja większa miłość do zwierząt, niż do gatunku ludzkiego, przyczyniła się do zaakceptowania czegoś nowego, a jednocześnie trafniejszego. ;) Z całym szacunkiem do animacji z 1994 roku, jest ona arcydziełem ponad wszystko i legendą kina, ale (piszę to po raz któryś, w ciągu dwóch tygodni) jako widz który obejrzał 98% produkcji Disneya, łącznie (niestety) z kontynuacjami uważam, że to studio wydało na świat lepsze produkcje niż historia o Simbie, która... Cóż, jest przeklamowana, a jej kult wręcz przesadzony, patrząc na zachowanie ludzi w komentarzach na FW czy YT.