No, ale jak na debiut reżyserski, nie jest źle.

Zarzuciłabym jedynie to, że film się dłuży, często gubimy się w ramach czasowych (raz wydaje się, że pomiędzy kolejnymi wydarzeniami mijają dni, a raz, że miesiące).

Na plus kameralna, teatralna wręcz atmosfera.

Można udawać kogoś innego, żyć w niezgodzie ze swoimi pragnieniami. Ale wartościowszym to nas nie czyni na pewno. Czyni za to pogubionym, pełnym lęku i niepewności - kiedy się wyda, kiedy ktoś rozpozna, że to tylko gra.
Bardzo trafnie pokazane, że wystarczy mieć tylko białą skórę, aby nawet zatwardziali rasiści...

jw.

Liczyłem na coś o wiele ciekawszego,a tym czasem nuda panie i panowie - nuda.Obraz wyparny z jakichkolwiek emocji - ja tam dramatu żadnego nie widziałem.Niezbyt porywająca obyczajówka z wątkiem rasowym,a końcówka która z założenia miała być dramatyczna była po prostu kiczowata.Kompletnie nie kupuję tego udawania bycia...

Wątek segregacji rasowej przemyka gdzieś ukradkiem – passing. O co chodzi „wypadniętej”? Passing. 1 h 40 min i spoglądam na zegar – time’s passing. Gdy znudzona pani wypada z przyjęcia, na którym szukała straconego czasu, inni płonęli żywcem, dyndając na linie. Można powiedzieć, że rozczarowanie rasizmem niosło często...

Że też ze stajni Netflix...

chyba nie bardzo wiedział w którą stronę chce iść z tym filmem... Poza niezłymi zdjęciami, które w zasadzie są niezłe tylko przez zastosowanie filtrów B&W... Reszta? Nuda. Tak swoją drogą główna aktorka sama nie wie czego chce, z czym ma problem. Jak dla mnie strata czasu...

miałem obawy, na szczęście nie zrobiono tutaj pretensjonalnego pasztetu jak w przypadku "Malcolm & Marie". Gdybym miał rozdawać Oscary to "Pomiędzy" postawiłbym wyżej od "Psie pazury". Negga i Camp najlepsi z obsady, a pozostali również bardzo dobrze.

Wygląda tak szykownie, tak... profesjonalnie!

skoro teraz wszyscy wyglądają jak z jednej rasy, co nie ma sensu odnośnie fabuły