Nie oczekiwałem odpowiedzi, to tylko przemyślenie jak można potraktować w ten sposób tak kreatywny obraz jakim jest Inside Out.

BTW. Napisałeś, że : "Aha - zapewne pojawi się argument, że dzieci to dzieci, są debilami do czasu, aż osiągną pewien wiek i wtedy magia działa, i mogą oglądać nieco bardziej wymagające filmy. Widziałem już filmy popularne, które umiały opowiedzieć trudne tematy dzieciom..."

Oglądanie bardziej wymagających filmów to nie kwestia wieku a wiedzy, wrażliwości i spostrzegawczości. Przeciętny człowiek w wieku reprodukcyjnym nie pojmie filmów Takowskiego czy Bergmana pomimo tego, że są dorośli. Inside Out to nie animacja dla jak to nazywasz debili bo dzieci to debile, to po prostu kreatywne wyobrażenie tego w jaki sposób działają ludzkie emocje. Problem Twojego podejścia polega na tym, że traktujesz tą wizję jako prawdę objawioną przy czym jej złem jest prostota przekazu. Tymczasem założę się, że większość dzieci nie wyłapie wielu elementów tej animacji. Odnoszę wrażenie, że wolałbyś zobaczyć jakiś wykład Freuda i Nietzschego. Odwiedziłem Twojego bloga i zatrzymałem się na recenzji Full Metal Jacket gdzie napisałeś, że ma on swoją lekką stronę i to mnie troszkę przeraziło.

Masz dosyć powierzchowny problem ze zrozumieniem polskiego języka pisanego. Weź to pod uwagę, może nie być dla ciebie za późno.

A skoro już przy tym jestem, to Twój pierwszy komentarz wskazuje na poważny problem z posługiwaniem się tym samym językiem. Przynajmniej mam taką nadzieję. To pozwala mi nie traktować twojego postu poważnie.

Czego ja oczekiwałem od osoby która ma problem ze zrozumieniem prostych filmów ? Oczywiście komentarza o braku zrozumienia języka i posługiwania się nim. Witamy w internecie. Przepraszam, nie wiedziałem z kim mam do czynienia. Wycofuję się.

Dobra, to tak na przyszłość, jakby ktoś się pytał:

1) Dla powyższego użytkownika użycie słów określających stosunek emocjonalny w jakimkolwiek tekście oznacza, że są w nim wyłącznie słowa określające stosunek emocjonalny. Jeśli są też np argumenty, to on już ich nie widzi. Jedna emocja i bach, wszystko inne jest przekreślone. Bo jest emocja. A to oznacza, że człowiekiem kierują wyłącznie emocje i jest psem pozbawionym wolnej woli. Udowodnione. Nie żebym za tym tokiem rozumowania nadążał, ale w jego przypadku tak właśnie jest.

2) jeśli z kolei nie użyjesz żadnego słowa określającego stosunek emocjonalny... Czyli napiszesz rzetelny, obiektywy artykuł... To jesteś psychopatą. Ciężki wybór. Albo kochasz "Inside Out", albo jesteś pozbawionym empatii seryjnym mordercą. Wygodne.

A to tylko jeden komentarz. Zapewne ten użytkownik miał na myśli co innego, tylko ma pewne problemy z wyrażaniem swoich myśli. I nie ma w tym nic złego. Tez je miałem, też musiałem się nauczyć formułowania tego, co chce przekazać. Ale trzeba chcieć. Trudno.

1. Zaczynając u podstaw psychologi jesteśmy więźniami ego oraz popędów: erosa i thanatosa. Nie jestem ekspertem z psychologii ale wydaje mi się jednak, że emocje mają znaczący wpływ na podejmowane przez nas decyzje a zaburzenia emocjonalne wręcz je utrudniają, przykład: fobie, działanie w afekcie. Na prostym eksperymencie możesz to sprawdzić w tym momencie na własnej skórze, zastanów się jak się teraz czujesz albo np. poparz się.

2. Nie ma czegoś takiego jak obiektywizm ponieważ istnieje coś takiego jak ego. U podstaw zawsze jestem ja, moje. Są normy obiektywne ale bardzo wąskie w filmie to będzie np.: Avatar ma świetne efekty specjalne ponad 90% się z tym zgodzi więc normę można uznać za obiektywną.

Gdzieś tam na Twoim blogu doczytałem, że uważasz się za obiektywistę ale tekst dotyczący Inside Out mówi zupełnie co innego wręcz powiedziałby jest zaczepliwy i buzuje od niego zwyczajną niechęcią.i nie mam nic przeciwko temu jeśli jest się konsekwentnym względem samego siebie. Dodam jeszcze, że nie jestem jakimś obrońcą twórczości Pixara, ale szok jaki przeżyłem po przeczytaniu tekstu kazał mi prześledzić czy ta animacja kogoś tak skrzywdziła.

Ale ja już wiem, że ma pan problem z rozumieniem tekstu pisanego, nie musiał mnie pan o tym ponownie informować. :)

To, że nie odwołuję się do wszystkiego co napisałeś, nie znaczy, że czegoś nie rozumiem Podsumowując: uważam, że Twoja recenzja jest nieobiektywna (a podobno jesteś obiektywistą), chciałbyś żeby Inside Out był bardziej dla dorosłych, bo w obecnej formie jest dla debilnych dzieci którym trzeba łopatą sypać banały (są przecież inne trudniejsze bajki). Nie rozumiem, czy dobre kino zawsze musi być trudne i skomplikowane ? Czy prostota i przystępność to zbrodnia ? Nie sądzę. I nie, nigdzie nie napisałem, że: "albo kochasz Inside Out albo jesteś psychopatą", ale jeśli uważasz, że emocje i popędy nie mają wpływu na Twoje życie to zdecydowanie jest coś z Tobą NIE TAK. Hymmm.... wychodzi na to, że nie tylko ja mam problemy ze zrozumieniem tekstu pisanego :)

BTW. Miałeś kiedyś do czynienia z dzieckiem ? Próbowałeś puścić kiedyś dziecku film, bajkę ? Ja ten etap przerabiam po raz drugi. Dziecko w wieku 6 lat nie jest jeszcze w stanie wchłonąć takiej animacji jak Inside Out (poza walorami estetycznymi) i więcej z tego pytań dla mnie, niż odpowiedzi dla dziecka. Dojrzałość emocjonalna człowieka kwitnie długo i jest zależna od wielu czynników. Szkoda, że już nie odniosłeś się do tematu ego i popędów, ale nawet tego nie oczekiwałem.

Aha, jeśli już koniecznie chcesz per Pan to wypada się przedstawić, dla mnie jesteś avatarem w internecie.

Po powyższej dyskusji, obawiam się, że to Ty nie dostrzegasz innych od swoich punktów widzenia i argumentacji. I zamiast próbować prowadzić dyskusję, uciekasz od niej, używając śmiesznych argumentów. Chyba że sam masz problem ze zrozumieniem tekstu pisanego swego dyskutanta, i uciekasz od tego stosując klasyczny motyw zaprzeczenia.

Komentarz który napisałem wczoraj:

"warto się przyjrzeć komentarzom w tym temacie, bo wielu dobrze potrafi wytłumaczyć gdzie dostrzegli wspaniałość tego filmu"

Wiesz, jeśli naprawdę cię to interesuje.

Przeczytałem cały wątek. Większości ludzi odpisywałeś, tego powyżej, zignorowałeś, pomimo tego, że używał całkiem sensownych i racjonalnych argumentów. Gdyby był trollem, albo pisał zupełnie nie na temat, zrozumiałbym. Ale tak nie jest, więc wydało mi się to zupełnie nie na miejscu. No ale cóż...

A więc wiedząc, że jest zupełnie inaczej, i tak postanowiłeś skłamać, że "uciekam od dyskusji, używając śmiesznych argumentów", "mam problem ze zrozumieniem tekstu pisanego" i stosuję "motyw zaprzeczenia"

To było szybkie.

Wiem tyle, że albo nie rozumiesz, albo świadomie ignorowałeś powyższe wypowiedzi użytkownika Kolbe, co niestety nie świadczyło by o Tobie zbyt dobrze. On bowiem próbował nawiązać rzeczową dyskusję z Tobą, a w odpowiedzi usłyszał jedynie... no własnie, nic za specjalnie nie usłyszał. Bo wypowiedzi w stylu zarzutów, że dany użytkownik nie rozumie języka polskiego, co jest z gruntu nieprawdą, bo jakoś mi nie sprawiło żadnego problemu, by zrozumieć to, co miał na myśli, nic nie wnoszą, i są jedynie ucieczką od rzeczowej dyskusji. Jemu film się podobał, Tobie nie, mi nie sprawia problemu zrozumienie obu punktów widzenia, nawet jeśli się z jakimś nie zgadzam. Jak długo nie jest to zwyczajne, nie Bo Nie, bądź tak, Bo Tak.

Jak dla mnie film jest REWELACYJNY - mocne 10!!!. Przeczytałem tylko kilkanaście pierwszych zdań z Twojego opisu... przez resztę nie dałem rady przebrnąć ;-) Gdyby w ten sposób jak Ty to zrobiłeś podejść do każdego filmu, to w każdym, ale to w każdym filmie wiele rzeczy nie trzyma się kupy i wiele rzeczy jest bez sensu. Ten film miał być prosty do dzieci i taki był :-)

O gustach się nie dyskutuje, ale żeby film dla dzieci tak analizować...8-0?????

Rozmawianie z Panem na żywo to musi być komedia.

A z Panem tragikomedia...

Nie napisałeś/łaś jeszcze o czymś... W tym filmie te ludziki w głowach dziewczyn są kobietami a u chłopaków męszczyznami a Riley ma jedno i drugie. Czy to znaczy że ona jest obojniekiem?

W ogóle bym do tego nie przywiazywał wagi. :-) strzelam, że sceny w głowie rodziców wymyślił już ktoś inny niż początkowy koncept z zawartością głowy głównej postaci ludzkiej i nie interesowała go spójność. Ot, powód do żartu, w którym wszystkie emocje u matki wzdychają do zdjęcia jakiegoś typa. Dalej twórca już nie patrzył.

I tyle teoretyzowania ode mnie...

Bierzesz to za bardzo dosłownie (a to najgorsza rzecz jaką można robić oceniając film), przecież każdy człowiek jest inny, ma inną osobowość, charakter etc. więc płeć emocji nie ma tu większego znaczenia, emocje są spersonifikowane ale nie są to jakieś prawdziwe istoty, wszystko co dzieje się w głowie Riley jest swego rodzaju metaforą by bawić młodszych

Nie jestem pewny, czy to komentarz skierowany do mnie. Część twojego postu dotyczy tego, co pisałem, ja druga część tyczy się tego, co pisał ktoś inny...

Potraktuj to jako komentarz dla ciebie i tej drugiej osoby

Cóż, z tą częścią do mnie to nie wiem, co powinienem zrobić. Nie odniosłeś się do żadnego z moich argumentów, napisałeś jedynie, że nie mam prawa do nich, bo szkodzę wtedy kinu, bo... Bo tak. Nic z tym nie zrobię niestety.

Czy ja powiedziałem że szkodzisz kinu bo tak ?

Nie, po prostu powiedziałem dlaczego uważam że niewłaściwie oceniłeś aspekt płci emocji

Riley jeszcze nie przeszła okresu dorastania i nie stała się w 100% kobieca, nie odkryła swej kobiecości. Ma więc coś z dziewczyny i chłopaka. Oczywiście, w sensie emocjonalnym :)

Ja nie będę się rozpisywać, zwyczajnie mnie ta bajka nie powaliła, nawet nie rozkminiam dlaczego. Po prostu mimo potencjału i nadziei film nudził mnie z każdą chwilą. Moja 5 latka też jakoś nie mogła się zainteresować tą historią, a za pewne kompletnie nie rozumiała przesłania filmu. To chyba jedna z m niej udanych bajek w ost roku zaraz obok Pszczólki Maji i Fruu.

Bardzo smutne miałbym życie gdybym chciał oceniać filmy obiektywnie. Na szczęście nie jestem krytykiem filmowym.
I tak, wiem, że rozmawianie ze mną na żywo to musi być komedia i mam problem z czytaniem ze zrozumieniem, ale mimo wszystko dobrze mi się czytało Pana krytykę popartą konkretnymi argumentami.

Wcale nie uważam, że rozmowa z Panem byłaby komedią, nie widzę też oznak problemów ze zrozumieniem. Co najwyżej inaczej rozumiemy pojęcie "obiektywny", ale to nie musi jeszcze coś konkretnego oznaczać.

Ze wszystkim się zgadzam, cieszę się, że jest jeszcze na tym forum ktoś, kto myśli podobnie:) Chciałam jeszcze dodać, że emocje tak naprawdę nie są ani złe ani dobre, one się poprostu pojawiają. Wysuwanie na pierwszy plan radości, jako tej najważniejszej (tak to odebrałam) jest niepoważne.

jestem po seansie tej animacji i zgodzę się z tobą w ogóle że to jakieś byle co było.. a ta cała postać"smutna" jakbym mógł to bym jej nogi i ręce z dupy powyrywał.. tak mnie denerwowała..

Czytam ten komentarz i zaczyna mnie boleć głowa - tak durnego komentarza dawno nie widziałem, wszystko bierzesz dosłownie - Wszystko !!

Personifikacje emocji nie są jakimiś ludzikami żyjącymi w ludzkim umyśle, one są swego rodzaju metaforą tego jak się w danym momencie czujemy.

Wierz mi, bardzo chce powypisać moje powody i pośmiać się z twoich ale to po prostu niemożliwe, twój komentarz tak razi głupotą że to aż po prostu fascynujące.

Przecież ty już tu mnie próbowałeś nabrać 24 dni temu, czego nowego oczekujesz? :)

Znaczy, dobrze zakładałeś, że nie będę ciebie pamiętać, ale już na forum został ślad, więc to będzie na tyle. Pa.

Uff, co za ulga, że kogoś poza mną rozczarował ten film ;) miałam to samo: wszyscy dookoła kompletnie zachwyceni, a mnie dziwiło, jak mozna było nazwać ten film choćby dobrym.

Czego brakowało w nim mi? Przede wszystkim jakiegokolwiek stworka prezentującego rozsądek - bez takiego kontrolera ludzki umysł w sumie niczym nie różni się wszak od umysłu zwierzątka, i tak też wygląda umysł Riley. Jej decyzje mają mało związku z otoczeniem, za to dużo z kłótniami ludzików po kopułą, skutkiem czego dzieweczka zachowuje się jak... delikatnie mowiąc, opętana. Brakuje mi też jakiejkolwiek pozytywnej emocji poza wkurzajacą, nieracjonalną i męczącą Radochą - nie było choćby banalnego Spokoju, Odwagi, Zadowolenia, Sumienności, no czegokolwiek. Skutek? Radość od początku pełni niekwestionowanie najwazniejszą rolę, a reszta ludzików jest obok niej... w sumie ciężko stwierdzić, po co, bo po chwili zastanowienia nad filmem dochodzi się do wniosku, że najfajniej żyłoby się z samą Radością w głowie. Nie ma radości - życie Riley się sypie, radość wraca - wszystko się stabilizuje. Ponoć przesłanie filmu miało być takie, że to Smutek udowodnił, że też jest potrzebny i pomógł Riley "wydorośleć". Fabuła tego nie potwierdza - Smutek najpierw napsuł Riley wiele wspomnień i usunął jej "podstawy" (jak mam to rozumieć w warstwie psychologicznej? że straciła te wspomnienia, czy co?), potem kilkukrotnie pomógł jakimś mało ważnym potworkom w jej podświadomości, a potem... wrócił tylko dzięki pomocy Radości i nauczył się psuć wspomnienia tylko do połowy, zostawiając resztę tej pierwszej. Koniec. Nie wiem, gdzie została tu podkreślona rola Smutku jako ważnego uczucia.

Inna sprawa - skoro Smutek umiał korumpować wspomnienia dotykiem, to dlaczego reszta emocji nie miała takich mocy? Podpowiem wam - bo tak pasowało scenarzyście. Jest to pierwszy i ostatni powód, dla którego takie prawa panowały w sferze emocjonalnej Riley. Nie ma to śladu logicznego wyjaśnienia. Dodatkowo, Smutek był tak irytującą postacią, że bił w tej dziedzinie nawet nieznośną Radochę - kiedy po raz czwarty w ciagu kwadransa psuł te kulki ze wspomnieniami i po raz czwarty przepraszał, zaczęłam zastanawiać się, czy istnieje na świecie ktokolwiek, kto nie miałby w tym momencie ochoty dać mu mocno... do zrozumienia, jak złe jest to, co robi.

Dodatkowo kompletnie IMO źle i nieżyciowo przedstawione dopasowanie sytuacyjne emocji - rozpędzona trzylatka czująca strach przed... leżącym na ziemi kablem? 90% dzieci zaliczyłoby glebę, wstało i pobiegło dalej nawet nie myśląc o strachu. Smutek jako druga emocja - ba, Radość jako pierwsza w życiu człowieka? Daję głowę, że strach i złość są dużo bardziej pierwotnymi emocjami. Niemowlę rodząc się przeżywa szok a jego nadnercza zalewają ciało adrenaliną - na pewno jest przerażone. Głód, zimno, nieobecność rodziców - to wszystko rodzi strach (no bo przecież nie smutek, c'mon), no ale od początku oczywiste było, że szefem musi być Radość i to ona musi być pierwsza.

Rozumiem, że film jest dla dzieci i wymagał uproszczeń, ale film oparty o same, w dodatku mało trafne uproszczenia nie moze być dobry. Nawet dla dzieci.

Ostatni akapit bardzo mi się podoba. :)

Chyba odraza steruje Ci pulpitem :P

Tak nie jest, dziękuję za troskę.

Witam,
Ja po prawdzie jestem filmem zachwycona, ale dobrze wiem, że to jest nieobiektywne. Fillerów jest masa i jest to chyba tak oczywiste, jak tylko może być.

[Przypadkiem kliknęłam enter]
Uważam, że to duży mnus filmu, ale zostawił we mnie tak wyraźny ślad, że po prostu nie mogłam nie wystawić mu niższej oceny. Cieszę się, że nie muszę oceniać obiektywnie, bo widząc twoją ocenę i naprawdę sensowne argumenty, przerzuciłabym ocenę na 6/7. Filmweb nie jest stroną dla krytyków, i Bogu dzięki. Zgadzam się z twoją opinią, ale Inside Out odbieram niesamowicie personalnie, a do tego dochodzą jeszcze emocje mojej ośmioletniej siosstry (pierwszy film, na jakim się popłakała). Dlatego moja ocena jest jaka jest, choć w twoich słowach jest wiele racji.
Mam nadzieję, że jak będę miała trochę czasu, napiszę ci coś trochę bardziej składniowego. :)

Nie wiemwiem, czemu wcześniej nie odpisałem... Może widziałem tylko pierwszy komentarz?

W każdym razie, nie musisz się tłumaczyć. :-) chociażby czytajac posty powyżej udało mi się zrozumieć, czemu ludzie tak szaleją na punkcie tego filmu, i nie widzę w tym nic złego.

Sam uwielbiam choćby "Stowarzyszenie umarłych poetów", które jest obiektywnie głupim filmem. Ale go szanuję i potrafię to stanowisko obronić.

Straszne jest to Twoje podejście :) Nie wiem jak wy, ale ja staram się po prostu oglądać film i dobrze się bawić a nie go analizować i wyłapywać błędy. Niektóre sceny mimo, że niepotrzebne były całkiem zabawne i po prostu wyjaśniały jak dzieją się rzeczy w naszym mózgu. Postacie emocji muszą kierować się tylko jedną rzeczą. Naprawdę scena z klonami była jakaś masakryczna? Nie zauważyłem. Największy plus tego, to to że film może zostać w głowie dziecka, że za kilka dni po prostu przypomni sobie film i powstrzyma gniew, albo będzie poprawiało relacje z rodzicami.

Z własnego doświadczenia wiem, że dzieci połowę oglądania spędziły biegając po kinie.

Zależy jakie dzieci. No i zawsze według mnie lepiej obejrzeć w domu.

W głowie się nie mieści jest filmem średnim. Ale otoczka tego dzieła wywołała u mnie uczucia podobne jak po utrzymaniu strzała mokrą szmatą w twarz. Chodzi mi o hype jaki mu stworzono. Słuchałem wielu audycji z zachwyconymi recenzjami, wydałoby się obiektywnych i reprezentujących podcastów. Tylko dwa powody takich peanów przychodzą mi do głowy. Owczy pęd albo kasa.

Jest jeszcze trzeci: ludziom się podobało i tyle. Jak poczytasz niektóre komentarze na początku tematu to tam można to wyraźnie wyczytać.

Jedno biegunowa polaryzacja ocen przypomina mi podobna sytacje z filmem Avatar. Po początkowej sztucznej euforii przychodzi refleksja i opamiętania. Oczywiście film mógł się podobać ale nie wątpliwe jest tylko przeciętny

W głowie się nie mieści nie jest złe, ale jest totalnie przehajpowane. Naprawdę nie rozumiem zachwytów tym filmem, i tego, że obecnie zgarnia wszelkie możliwe nominacje. Może temu, że interesuję się tworzeniem się myśli; tym jak otoczenie potrafi na nas wpływać; jak otoczenie każe nam myśleć pewne rzeczy itd., i uproszczenie całej sytuacji było nieznośne. No, ale to film dla dzieci bla bla bla. Sam seans mnie wynudził. Już pomijając, że Radość i Smutek chciało się naprać po gębie, takie były denerwujące - ja film skoczyłam oglądać z inną refleksją. Zasiądzie do oglądania taki młody człowiek, który jeszcze niekoniecznie rozumie co się u niego w głowie dzieje, i po tym filmie stwierdzi, że on nie musi nad sobą panować. Każdy wybuch złości, smutku, płaczu, cokolwiek, to nie jego wina, to wina tych ludzików. I wyrośnie takie pokolenie niepanujące nas sobą, bo uzna, że nie musi. Że oni za to nie odpowiadają. No kurde!

Jakoś niedługo po tym obejrzałam Osmosis Jones. Nie twierdzę, że obiektywnie jest to lepszy film, ale mi podobał się bardziej. Świat przedstawiony był względnie spójny, łącznie z relacją Frank-jego wnętrze, a do tego film niesie bardzo otwierające oczy przesłanie bez przesadnego popadania w moralizatorstwo. A przy tym sam seans jest przyjemniejszy, bo Osmosis jest utrzymany z formie body cop movie.
Oczywiście, kto co lubi, tylko czemu W głowie się nie mieści jest tak hajpowane? Pewnie nazwa studia ma tu dużo do rzeczy :)

Jeszcze raz: polecam przejrzeć początki tego tematu, bo tam kilka osób opowiedziało mi, jak film zadziałał w nich... i mogłem to zrozumieć. Też myślałem z początku, że fani tego filmu ucieszyli się, bo zobaczyli opowieść o braku odpowiedzialności i pochwale tego stanu... ale jest zupełnie inaczej.

"Każdy wybuch złości, smutku, płaczu, cokolwiek, to nie jego wina, to wina tych ludzików. I wyrośnie takie pokolenie niepanujące nas sobą, bo uzna, że nie musi. Że oni za to nie odpowiadają. No kurde!" - czy ty masz dzieci za debili ? myślisz naprawdę że on się nie domyśli że to co się dzieje w tym filmie jest tak naprawdę metaforą ?

Dokładnie tak. Oczywiście nie generalizuję, że "wszyscy", ale spora część młodych ludzi to są debile.

w pełni się zgadzam. obejrzałam, nie rozumiem zachwytów. mocno przeciętny. jak dla mnie z tej samej kategorii co "Kraina Lodu" - przeciętny do bólu, ale wszyscy się zachwycają (prawie sikają z ekscytacji). serio, nie pojmuję wspaniałości tego filmu.

i oczywiście nie mogło zabraknąć w tym wątku wypowiedzi rodzaju "pieprzysz bzdury, film rewelacyjny, mocna 10". i od razu widać kto tu ma wielki ból dupki. ;3

Mam podobne wrażenia po obejrzeniu tego filmu. Przereklamowany niczym właśnie "Kraina Lodu". Chociaż jego plusem było to, że żadna z postaci nie śpiewała. No może poza zmyslonym przyjacielem, ale była to zbyt krótka przyśpiewka by mogla stać się hitem, jak nieszczęsna " Mam tę moc", której po prostu nie mogę znieść.
Obejrzałam go dzisiaj, uśmiech wywołała scena z lawą i wcześniej wymieniona scena z kotem. To wyszło im na plus, bo nie kto nie wyobrażał sobie, że podłoga czy popękane płyty chodnika to nie lawa? Także wspomnienie.
Zgadzam się też w kwestii,że było za mało "głównej" bohaterki. Byłoby o wiele ciekawiej patrząc, jak się rozwija, a wraz z nią emocje (może doszłyby nowe) niż na kłótnię czy 'pracę' emocji.