Witam. Zazwyczaj do pisania takich tekstów mam swojego bloga, ale ostatnio postanowiłem, że nie będę tam pisać o filmach których nie polubiłem. Dlatego wylądowałem tutaj.

---

Zawiodła mnie wizja świata, próba zobrazowania tego co się dzieje wewnątrz umysłu człowieka. Przede wszystkim, było to bardzo... banalne i zachowawcze, jak spódnice za kostki. Z abstrakcją też możecie się pożegnać. Ot, emocje jako ludziki. Czytają gazetę, pracują na zmiany, śpią. Czy te ludziki mają swoje ludziki wewnątrz swoich główek? To ile ja mam ludzików w swoje główce? Wybiegam z sami, to zbyt męczące i przerażające.

Cały ten system zarządzania pamięcią i emocjami był bardzo niewystarczający. Nie dałoby raczej rady zrobić np. serialu osadzonego w tym świecie, bo te mechanizmy wydają się dopasowane tylko wstępnie do tej jednej historii. Potem zresztą historię trzeba było naginać do tych biednych mechanizmów itd. (czysta głupota w postaci wagoniku z myślami, który zatrzymuje się na noc, żeby film był dłuższy o 15 minut) I jeśli ktoś oczekuje jakiegoś reprezentatywnego sposobu na przedstawienie tego, jak umysł pracuje, z szacunkiem do istoty ludzkiej, to dostanie samochód z Flientstone'ów jako przedstawiciel rakiet kosmicznych.

Wszystkie te zasady są nieprzemyślane, mylące i dziurawe. Zupełnie jakby kolejne 10 minut robili zupełnie nowi ludzie, którzy byli przydzielani do projektu po zwolnieniu poprzedników. Dla przykładu, bohaterki by przejść z jednej strony na drugą korzystają z pomieszczenia abstrakcyjnego. A tam robią im się trójkątne nóżki, bo Pixar zżyna tu z Kubańczyka Pabla, więc bohaterki biegną, wydostają się, są normalne... i co? I nic. Scena zbędna. Albo to: poza radością i smutkiem jest tu jeszcze strach oraz gniew. I jakaś piąta emocja. I co? I nic. Po wspomnieniach chodzą typy i wsysają odkurzaczem wspomnienia. I co? I nic. Pomiędzy wspomnieniami błąka się Wymyślony Przyjaciel z dzieciństwa. I co? Nic, jest przedmiotem który zostanie wykorzystany podczas jednego dużego filleru. Połowę filmu można by wywalić i nikt by się nie zorientował.

cały ambaras dzieje się z tego, że Radość i Smutek zostają wessane i wyrzucone po drugiej stronie umysłu. I mogą zginąć na zawsze, jeśli nie zdążą. (Co?! To nie ma sensu!) Mało tego - później Strach będzie też chciał być wessany, bo się podda, ale nie będzie mógł. No bo nie. (Co?!) Albo to: po co w tym filmie smutek? Cały czas coś psuje. Ot, dotyka wspomnień i zmieniają się one w żałosne. Czemu dotyka? Bo zapomniała. Bo... bo. I tak dalej. Strasznie irytująca postać, aż do finału Garret się zastanawia, po co w ogóle w głowie bohaterki są inne emocje poza radością, skoro i tak to ona robi wszystko, a pozostałe postaci tylko się patrzą. Taki mechanizm nie ma sensu na żądnym poziomie. Przy okazji - Radość tutaj często czuje Smutek. Zero konsekwencji. Nie wiem, jak mogli oczekiwać, że dziecko za tym bałaganem nadąży, skoro to samo dziecko według nich może nadążyć tylko za konceptem samochodu Flienstone'ów.

(Moje rozwiązanie to kopiowanie świata Paraludzi z "Równi bogom" Asimova, którzy byli dosłownie z innej planety. Zbudowanie wnętrza umysłu na całkowitej abstrakcji, gdzie wszystko jest ze sobą połączone na zasadzie jedności, bycia częścią jednego mechanizmu. Oparcie historii o konflikty między emocjami, które by ze sobą dyskutowały przy użyciu argumentów [tak, mamy 2015 rok, dziś można dyskutować bez argumentów, więc muszę zaznaczyć takie detale. Jeśli to było dla ciebie zbędne, przyślij zdjęcie i dane kontaktowe, ożenię się z tobą]. Ale to pewnie byłoby zbyt skomplikowane dla dzieci i dorosłych. Znaczy, "dorosłych". Takich, co myślą, że okres dojrzewania przychodzi z wiekiem automatycznie itd. Już nie mówiąc o tym, że twórcy musieli by się faktycznie wysilić przy tworzeniu czegoś takiego.)

Aha - zapewne pojawi się argument, że dzieci to dzieci, są debilami do czasu, aż osiągną pewien wiek i wtedy magia działa, i mogą oglądać nieco bardziej wymagające filmy. Widziałem już filmy popularne, które umiały opowiedzieć trudne tematy dzieciom, więc w taką sztuczną granicę zwyczajnie nie wierzę. Skoro tyle dzieci dało radę zrozumieć, czemu Kamień Filozoficzny pojawił się w spodniach Harry'ego, to Pixar mógł pójść o wiele dalej ze swoim filmem.

A że większość dzieci jest wychowywana na debili które nic nie mogą zrozumieć to już inna sprawa.

Jest tu jedna scena zachęcająca do uronienia łezki, mianowicie - żeby nie zdradzać wiele - pożegnanie wymyślonego przyjaciela z dzieciństwa. Można było ją zrobić lepiej, nie miała ona żadnego znaczenia dla Riley, bla bla bla, ale to co się wtedy działo, było piękne i zasługiwało na swoją łzę. Radocha upuszcza ją - łzę - mówi, że będzie o nim pamiętać, i coś-tam jeszcze, że zrobi coś dla niego, po czym... biegnie do fabryki, trzepie miliard kopii "idealnego chłopaka" który powstał w umyśle dziewczynki, ustawia z nich słupek na który się wdrapuje, po czym leci heeen, japą do przodu. Jej się udaje w ten sposób przedostać na drugą stronę kanionu, a klony giną w identyczny sposób jak przed chwilą ta ważna postać, której odejście miało wywołać smutek... i tutaj moment konsternacji. Co twórcom strzeliło do głowy by zrealizować tak masakryczną scenę? Ja wiem, to były tylko piksele, nawet w świecie filmu, ale przed chwilą była scena która kazała z powodu tych samych pikseli czuć smutek, widzieć w nich coś więcej. Czy serio żyję już w świecie, który przejąłby się tymi ludźmi tylko wtedy, gdyby byli oni czarni lub homoseksualni? Serio, gdzie była ta różnica?!

Najgorszą wadą jest jednak co innego - całkowicie zignorowanie myśli jako składnika humanitaryzmu. Są jedynie emocje i nic poza tym. Jeśli są jakieś odczucia, to ich źródło jest niejasne, mistyczne i nienazwane. Ot, wszystko wywołuje jakieś emocje, które następnie są dotykane na niebiesko lub żółto by w ten sposób zdeterminować czy jesteśmy szczęśliwi czy nie. I to wszystko. Ten film twierdzi, że za tymi oczami nie ma nic z inteligentnej istoty. Co więcej, człowiek za nic nie jest odpowiedzialny i nie ma żadnej kontroli. Jak ludziki w twojej głowie się pokłócą i wszystko fest zepsują z własnej winy to masz przerąbane i nawet się nie zorientujesz. Zamienisz się w roślinę. Nie, nie że to zrodzi jakieś twoje podejrzenia. Nie, po prostu nic nie będziesz czuć. Tylko tyle umiesz. Czuć.

W sumie tylko to pożegnanie wymyślonego przyjaciela było dla mnie zaletą, innych nie widzę w tym filmie. Nawet z tym morałem, nad którym ludzie się zachwycają, jest wiele rzeczy nie tak. Chodzi o zrozumienie, że dobrze jest się smucić, bo ze smutku mogą wyjść radosne wspomnienia. Po pierwsze, nie wyszły. Popłakali i koniec filmu, a potem Radocha robiła wszystko po staremu samodzielnie i było dokładnie tak, jakby środkowa część opowieści w ogóle się nie wydarzyła. Po drugie, co było złego w początkowym stanie - gdy z radosnych momentów wynikały kolejne radosne momenty? Z niepoddawania się i cieszenia się tym, co dobre?

Aha - "Zostaw Jake, to miasto chmur". Dosłownie złapałem się za głowę, bo nie mogłem uwierzyć,że to naprawdę miało miejsce. Na cztery sekundy znowu byłem na seansie "Hobbita 2". OKROPNOŚĆ. Najgorszy żart nawiązujący do innego kina w historii... cóż, kina.

PS. Czy Radocha w oryginalnej wersji jest trochę mniej irytująca? W Polskiej brzmi jak joł-joł-luz-wyczes-babcia, która by nie przetrwała podstawówki, bo by ją dzieci zabiły śmiechem za taki styl.