Przez chwilę poczułam się inteligentna, kiedy okazało się, że przewidziałam końcówkę. Jednak nie zabrało mi to przyjemności z oglądania wspaniałej gry Nortona. Ta chwila gdy przyznaje się, że to właśnie Aaron nie istniał... nie, stanowczo się nie zawiodłam.

Dodatkowo, pewnie to głupie, ale ta końcówka sprawiła mi dziką satysfakcję.
Ucieszyło mnie to, że ktoś tak mocno ,,wykiwał " prawnika, który irytował mnie przez niemal cały film. Refleksje zostawiam na później...