tak ostatni, już dużo nie zostało

Szkoda

a mam pytanie czy maly Mehmet Mustafy tez zostal zabity? bo Mahi cos mowila we wczorajszym odcinku ze udaje sie do Bursy tam gdzie jest jej syn i wnuk...?

Tak, niestety również został zamordowany.

Do tego Sulejman nie będzie dalej utrzymywał Mahidevran, będzie zdana na siebie.Dopiero jak Selim zostanie Sułtanem okaże jej wsparcie finansowe.

fajny tekst o Rudej spod jednego z filmikow

" Wiecie jaka jest różnica między Mahidevran, a Hurrem? Mahidevran całe swoje życie poświęciła synowi Mustafie, a Hurrem poświęciła dzieci dla własnych celów i życia. Czyż to nie ona odwlekała wyjazd Mehmeta na prowincję tylko dlatego, że sama nie chciała opuścić pałacu? Czyż nie ona potraktowała Mihrimah: córkę Sułtana jak nic niewartą sługę najpierw się jej wypierając, później nakazując być posłuszną tylko jej za wszelką cenę, a na końcu wydając za Rustema? Czyż nie ona doprowadziła do wojny między Selimem, a Bayezidem? Nie ona dowiadując się o chorobie Cihangira w tym samym czasie chciała otruć Mustafę?(tutaj tworzy się wyraźna klamra- tuż po urodzeniu chorego Cihangira, Ruda po raz pierwszy próbowała zabić Mustafę, a po osiągniętym celu przy ostatnim podejściu Cihangir umarł z rozpaczy po bracie) Hurrem zabiła Mustafę, aby się bronić i aby to jej syn został Sułtanem? Nie będę negować. Ale w takim razie Mahidevran również broniła swojego syna pozbawiając życia Mehmeta. Weźmy pod uwagę okoliczności. Hurrem odwlekając wyjazd Mehmeta i stosując intrygi przeciwko Mustafie doprowadziła do tego, że Sułtan usunął Mustafę z Manisy(prowincji następcy tronu) i wysłał go do Amasyi(najbardziej odległej prowincji), a Mehmeta umieścił na jego miejsce. Ile razy kiedy Mustafa został wezwany do stolicy matka drżała o niego myśląc o najgorszym? Ile to lat Hurrem kilkakrotnie nastawała na jego życie? Więc Mahidevran również się broniła! Kto zginął? Mehmet, tylko Mehmet! A teraz przypomnijmy sobie próby pozbawienia życia Mustafy. Efsun! "Pozbędziemy się trzech problemów za jednym razem/ dok. Zabijemy trzy ptaszki jednym kamieniem"- powiedziała Hurrem do Gul Agi, po czym poszła donieść Sułtance Matce, że nałożnica Mustafy jest w ciąży czego skutkiem była aborcja, a konsekwencją śmierć matki i nienarodzonego dziecka. Mustafie, który kilka miesięcy wcześniej wziął tylko łyk zatrutej zupy udało się ujść z życiem jedynie dzięki zakochanej dziewczynie. Następnie szpieg w Manisie! Schwytana dziewczyna nie chcąc mówić rzuciła się z balkonu, bo Rustem "przyparł ją do muru" grożąc zabójstwem matki. Trzecia próba- strzała.Trafiła ona kolejną ciężarną kobietę Mustafy. To główne akcje, które pamiętam. A liczba ofiar dosyć spora. Największym chamstwem - już po śmierci Mustafy - było jednak odebranie małego księcia Mehmeta owdowiałej Mihrunissie oraz Mahidevran. Hurrem również tym razem zmotywowała Sułtana do odpowiedniego działania. Mam nadzieję, że chłopca rzeczywiście wywieźli, a nie zabili. A wracając i biorąc pod uwagę tylko synów Sulejmana to obie Sułtanki mają na sumieniu po jednym księciu. Tym razem z tą różnicą, że Mahidevran posłużyła się służącym, a Hurrem - pewnie z niemocy, że tyle razy jej się nie udało - samym Sułtanem. Kłamstwem(żeby to jednym) zrobiła z Sulejmana mordercę własnego dziecka. Żeby być konsekwentną: pamiętam o próbie otrucia Hurrem przez Mahidevran. Mogły zginąć trzy osoby. Był to co prawda cel wymierzony w Hurrem przez zdesperowaną Mahidevran po poronieniu(a i Aleksandra bez prowokacji się nie obeszła), ale tu nie powinnam jej usprawiedliwiać. Jednak Mahi całe życie płaciła za ten błąd, cena była aż za wysoka. A co miała Hurrem za swoje postępowanie? Sułtana: swojego pantofla, nieświadomego przynajmniej większości; miłość w pakiecie z władzą, a może władzę w pakiecie z miłością... a wciąż chciała więcej. Rozumiem świat haremu i "prawo dżungli", wygrywa silniejszy, ale uważam, że postrzeganie Hurrem jako ofiary, która stała się skuteczniejsza od swoich oprawców jest błędne. Sama butnym zachowaniem i brakiem szacunku zraziła do siebie rodzinę i przyjaciół Sułtana. Nawet Nurbanu, która również bezwzględnie pięła się na szczyt nie narobiła sobie tylu wrogów. Sulejman stracił wszystkich swoich bliskich na rzecz tej miłości. Do samego końca żałował swoich czynów... No cóż, możemy się licytować co do moralności obu kobiet, a najchętniej samego Sułtana. Dla mnie był podlejszy od własnego ojca. A co do samej sceny wzajemnego wybaczenia: Niestety było już za późno. A miały kilka ładnych okazji, aby się pogodzić, jednak zawsze któraś nie odpuszczała. Jestem i od początku byłam po stronie Mahidevran. Wychwalać jej nie będę, ale podziwiam za poświęcenie dla Mustafy(według mnie najlepiej wychowanego syna i godnego następcy tronu), że żyła najdłużej przeżywając cały ten burdel(przy czym ostatecznie nie potępiam tej drugiej, bo w czwartym sezonie nabrałam zrozumienia dla jej postaci). Poza tym wyjątkowo piękna kobieta, niebędąca zawodową aktorką wcieliła się w jej postać(Mahi) i Nur również nie zazdroszczę trudnej oraz niewdzięcznej(w oczach wielu) roli. Generalnie serial jest bardzo na korzyść Hurrem i jej teamu. Mimo to wytrwałam do końca dla Mustafy i Mahi. Moja wypowiedź dotyczy tylko i wyłącznie serialu. +[Komentarz edytowałam, gdyż wcześniej niesłusznie przypisałam Hurrem intrygę z zatrutą strzałą w Manisie- wymierzoną w Mustafę, a chybioną w Mehmeta. To sprawka ojca Heleny- tej od Mustafy. Dodałam również kilka zdań, bo tym razem jestem już po całym serialu.] "

Tak, zdecydowanie się zgadzam .Do pewnego etapu byłam po stronie Hurrem,ale nie kupuje jej tekstów,że robi to tylko dlatego,żeby uratować siebie i dzieci.Po części owszem,ale kierowała nią żądza władzy.Wbrew pozorom ona i Ibrahim byli bardzo do siebie podobni. Oboje chorobliwie ambitni ,ale podobno z władzą tak jest, uderza do głowy,ile jest takich osób, które znamy z naszego życia,które strasznie się zmieniły i nawet nie mówię o osobach z pierwszych stron gazet czy polityków. Niestety co do Mehmeda to prawda.Zamordowano tego chłopca, takie było wtedy prawo,jak to twierdzono,żeby zachować porządek władzy,z obawy,żeby w przyszłości się nie mścił i nie żądał tronu. Z reguły wszystkich duszono,nie przelewano krwi Osmanów,dlatego taka forma śmierci,ale jakby tego nie robili i tak splamili krwią dynastię. Mahidevran odpuściła sobie w pewnym momencie i poświęciła wszystko dla syna. Sulejman był draniem,bo chociaż jej nie chciał ,wyrzucił ją ,kiedy prosiła,żeby ją uwolnił .Albo jak ją zapraszał do alkowy,ale traktował jak powietrze, tylko po to,żeby zranić Hurrem.W rzeczywistości oczywiście nie było tak jak w serialu, podobno Sulejman już po tym jak związał się z Hurrem ,dalej okazjonalnie sypiał z Mahidevran. Była też plotka, legenda,że Ibrahim najpierw 'poużywał 'sobie z Hurrem,a dopiero pozniej podarował Sulejmanowi,ale nie sądzę,by to była prawda. Sulejman nie chciałby nałożnicy po kimś,w końcu to on był Panem Bogiem i liść nie może spaść bez jego pozwolenia jak to powie Gulfem w swojej próbie zamachu.

Wiesz, to poświęcenie się Mahidevran synowi nie wynikało z jej wyboru, tylko konieczności. Z tego co pamiętam niezbyt chętnie wyjeżdżała do Manisy... No i nie wiemy, czy równie chętnie "poświęciłaby się", gdyby sułtan chciał ją tknąć.
Co do Hurrem, można zrozumieć, że nie chciała wyjeżdżać z najstarszym synem, kiedy w pałacu było czworo młodszych dzieci. I to prawda, że Mahidevtan zabiła tylko Mehmeta, ale głównie dlatego, że tylko to jej się udało. Nie wiem czy pamiętasz jeszcze odcinek, gdy sułtan leżał nieprzytomny, a Mahidevran kazała Gulshah powyrzynać dzieli Hurrem. Uratowała je wówczas Valide. I wtedy też Valide przestała sprzyjać Mahidevran, kiedy usłyszała co ta wygaduje nad łóżkiem Sulejmana. Zresztą za każdym razem, kiedy sułtan był chory, ta próbowała obsesyjnie wepchnąć Mustafę na tron. Wielu historyków twierdzi, że Mahidevran miała obsesyjną rządzę władzy, co w połączeniu z tym, że była niezbyt bystra, szkodziło głównie jej synowi. Może i wszystkich przeżyła, ale co to za życie? Samotne i w biedzie.

A cóż to za bzdury? ???? Mahi kazała Gulsah powyrzynac dzieci Hurrem? Ten fanatyzm wobec rudej wydry całkiem cię zaślepil.
Mahi tylko gadała, że jak sułtan umrze, to zginie Hurrem i jej dzieci ale nigdy nie podjęła żadnych działań w tym kierunku.
Jak ona niby za każdym razem próbowała "obsesyjnie" wepchnąc Mustafę na tron??????

Uwielbiam określenia "wielu historyków twierdzi", bo zazwyczaj oznacza to, że autor tychże słów wyczytał coś na jakimś fanowskim blogu albo nigdzie i potem udaje, że czytał opinie "wielu historyków". Śmiech na sali. Podaj kilka nazwisk tych historyków, skoro wiesz, że wielu tak twierdzi.

A w serialu widać KTO miał obsesyjną żądzę władzy i była to ruda wydra.

A cóż za życie miała ryża? Ciągle tylko knucie i siedzenie w haremie.

o matko, ja myslalam ze go tylko gdzies wywiezli...co za potwor z iego

Może ktoś się orientuje czy wraz z zabójstwem Mustafy zabito także jego dzieci? Podobnie jak uczyniono w przypadku Bajazyda kiedy Sulejman Okrutny kazał stracić bodaj 4 swoich wnuków w tym jednego 3 letniego?


"Scena kiedy zakopuje dziennik Ibrahima, to taka mega symboliczna scena,jak gdyby chciał zniszczyć swoje sumienie, bo uderzały go słowa Ibrahima w jego najczulsze punkty."

Bardzo dobrze napisane - "jakby chciał zniszczyć swoje sumienie bo uderzały go słowa Ibrahima w najczulsze punkty" , dokładnie tak samo to odebrałem ale nie potrafiłem tak celnie wyrazić.

Tak.Był zwyczaj ,że wraz z ojcem ginęli wszyscy jego synowie.Córki oszczędzano.
Pewnie chodziło o to,żeby zlikwidować kolejnych uprawnionych do tronu, oraz pozbyć się ewentualnych mscicieli.

Przepraszam z góry jeśli to spoiler,ale będzie pewnie jeszcze w tym tygodniu taki odcinek, gdzie Hurrem podpowie Sułtanowi,że lud rozżalony po śmierci Mustafy będzie wiwatować właśnie malutkiemu Mehmedowi sugerując ,że chcą posadzić Mehmeda na tronie i niestety uprowadzą go podczas podróży.Można się domyślić ,że podzielił los ojca. Po tym Mihrunnisa poderżnie sobie gardło na oczach Hurrem.Wcale się jej nie dziwię..

A ja się dziwię, bo powinna zamiast sobie poderżnąć gardło Hurrem, przynajmniej byłby jakiś pożytek z tego, może skończyłyby się intrygi w pałacu...

No w sumie racja , skoro i tak chciała skończyć ze sobą.

I taki finał tego wątku byłby o wiele bardziej spektakularny.

dokladnie macie racje ruda wiedzma powinna dostac tym sztyletem miedzy oczy, a potem mogla popelnic samobojstwo.

Miło mi ,że ktoś ma podobne odczucia do moich. Bardzo wymowna scena, bo przecież mógł go zwyczajnie spalić, tak samo uderzyło mnie to jak byli ubrani , ojciec-na czarno ,Mustafa na biało. Bardzo podobał mi się również punkt widzenia katów, którzy byli w drodze. Padały tam słowa,że się modlą,że ten człowiek,którego mają zabić jest winny..

och, dokladnie, z ust mi to wyjelas:) A Sulej w ktoryms momencie czytania pamietnika po prostu sie wsciekl, bo Ibrahim opisywal swoje uczucie pychy, ale ten opis pasowal dokladnie do Suleja.

Ponawiam swoje pytanie:

Być może ten wątek tu już poruszony, ale nie sposób przeczytać wszystkich postów, więc zapytam:

Czy ktoś wie czy Mustafa w rzeczywistości brał udział w wyprawach wojennych? W serialu sułtan go nigdy nie zabierał, a przecież janczarzy nie szanowaliby go tak bez przyczyny...

Tak, brał. W serialu skupiono się bardziej na tym etapie ,kiedy został odsunięty od Manisy. Zacytuję pewne źródło ,żeby Tobie to nakreślić.
Dla księcia Mustafy, ów rok 1533, też był przełomowy. Wówczas to bowiem trwała już w najlepsze wojna z Persją Safawidów, a Mustafa wziął udział w kilku starciach tego konfliktu (choć nie trwało to długo, a sama obecność księcia na froncie walki, miała służyć jedynie jego przygotowaniu do pełnienie w przyszłości funkcji dowódczych, niźli realnej walki czy dowodzenia w bitwach). 22 kwietnia 1534 r. Ibrahim Pasza i Iskander Celebi zajmują wreszcie (po długim oblężeniu) Aleppo. Następnie bez walki padają mniejsze twierdze przygraniczne - Cernik i Siyava (którego gubernator Mahmud Emin osobiście wręcza Ibrahimowi Paszy, klucze do miasta). W lipcu tego roku pada Tebriz, a następnie wojska tureckie zajmują cały pas ziemi wokół Bagdadu, do którego wojska osmańskie wkraczają we wrześniu 1534 r. Po tym zwycięstwie książę Mustafa, jest oddelegowany do Tebryzu, a następnie powraca do swojej prowincji Manisy. Wojna trwała jeszcze przez cały następny rok i dopiero 8 stycznia 1536 r. Sułtan Sulejman wraz z Ibrahimem Paszą, wracją do Konstantynopola. Pierwsze poważne ciosy, zaczynają spadać na księcia Mustafę, właśnie po zakończeniu kampanii perskiej w 1536 r. Najpierw umiera jego babka - sułtanka Ayse Hafsa jeszcze w 1534 r. (dokładnie 19 marca 1534), następnie z rozkazu jego ojca, zostaje zgładzony Ibrahim Pasza (15 marca 1536), który od początku wspierał księcia i stanowił podstawę jego pozycji i wpływów na sułtańskim dworze. ' .Również doszłam do takiego wniosku,że wszystko zaczęło się psuć, kiedy to umarła Sułtanka Matka.

Widzę, że jesteś dobrze zorientowana w temacie dlatego mam prośbę czy mogłabyś polecić jakąś literaturę albo wiarygodne źródła bo również ciekawią mnie te czasy i chętnie poczytałabym coś o Sulejmanie i jego synach bo faktycznie były to ciekawe czasy. Z góry dzięki.

Dzięki, tak to rzeczywiście wciąga .Interesuje mnie wszystko 'od kuchni', czyli jak to było naprawdę, bo można zauważyć,że na większości for internetowych w temacie serialu rzadko można trafić na rzeczową kulturalną dyskusję, z mojego punktu widzenia można spotkać tylko fanatyczne fanki Hurrem czy Ibrahima Paszy, fikcję stworzoną na potrzeby serialu niektórzy biorą za fakt i to jest irytujące przyznam się szczerze. Scenarzyści trochę pojechali np ze śmiercią Mehmeta, gdzie typowo stoi za tym Mahidevran. Rzeczywiście istniało podejrzenie,że mogła Mahidevran przyczynić się do jego śmierci ,ale nie ma na to żadnych dowodów.To tylko jedna z legend.Turkolodzy skłaniają się raczej ku wersji śmiertelnej choroby.Jest to dość możliwe, bo Hurrem i Sulejman mieli jeszcze jednego syna, Abdullaha o którym nie ma mowy w serialu,który zmarł na tajemniczą chorobę,krótko po narodzinach.Oczywiście nikogo nie obrażając, to tylko moja opinia i każdy ma prawo do własnej.Co do jakichś lektur ,to do tej pory swoją wiedzę zdobywałam w internecie szukając wiarygodnych źródeł, w większości te informacje są strasznie okrojone skupiając się tylko na Sulejmanie i jego podbojach. Na YouTube można obejrzeć kilka filmów dokumentalnych o Sulejmanie , gdzie historycy i turkolodzy opierają się na faktach historycznych i wnoszą wiele ciekawych informacji . Jeśli chcesz prześlę Ci link,ale myślę że bez problemu to znajdziesz.

Natomiast jeśli chodzi o okoliczności śmierci Mustafy, podobno Sulejman aż tak pojechał w swym okrucieństwie ,że zmuszał Cihanigira do przyglądania się egzekucji jako przestrogi,że każdego 'zdrajce' spotka to samo .Scenarzyści jak widać uznali, dzięki Bogu,że to nieco za dużo..

Na Discovery Historia była cała seria dokumentów o Upadku Imperium,ale wzmianki o synach Sulejmana były znikome.O Selimie tylko tyle,że praktycznie wcale nie rządził ,skupiał się na piciu i przyjemnościach, nie brał udziału w żadnych wyprawach wojennych i że praktycznie wszystkie decyzje podejmował i rządził Wielki Wezyr Mehmet Sokollu.

https://www.youtube.com/watch?v=rg86bJ9Wbus

O widzisz tego nie wiedziałam ale fajnie, że istnieje temat gdzie można się podzielić różnymi ciekawymi informacjami. Jeśli chodzi o śmierć Mehmeta to w serialu pokazali to jako działanie Mahi ale w historii mogło być różnie bo tak naprawdę nie było możliwości zweryfikowania kto faktycznie zachorował a kto został czymś celowo zarażony zwłaszcza że epidemie wybuchały często więc zarówno samoistne zachorowanie jak i zdobycie np zakażonego bandaża w celu zainfekowania kogoś nie stanowiło problemu . Tak samo jeśli chodzi o postać Mustafy, którego przedstawiono moim zdaniem zbyt idealnie praktycznie bez wad. Ciekawa jestem jak to było ponieważ aż niewiarygodne by książę dysponujący taką siłą jaką miał Mustafa nigdy nie miał zakusów by obalić ojca a w dodatku wolał iść na śmierć niż zostać buntownikiem. Jeśli faktycznie tak było to tylko pozazdrościć historycznemu Mustafie kręgosłupa moralnego.

Czytałam gdzieś,że Janczarzy mieli taką siłę,że mogli posadzić wybranego przez siebie księcia na tronie bez pytania się go o zgodę, ale to wiązało się oczywiście z buntem.Mustafa był świadomy Ich siły przebicia i poparcia, więc jednak skłaniam się ku wersji,że to on ich powstrzymywał.Gdyby chciał zdradzić ojca, zrobiłby to już dawno. I nie sugeruję się tym ,jak został ukazany w serialu. Był dla Sulejmana następcą tronu ,dopóki nie urodził się pierworodny Sulejmana i Hurrem.Wieść głosi,że Sulejman to Mehmeta widział na tronie i stopniowo Mustafa poszedł w odstawkę. W serialu Mustafa idzie na śmierć , list przez niego napisany świadczy o tym,ale tli się w nim mała iskierka nadziei,że chociaż zechce go wysłuchać. Historycy twierdzą,że oczywiście list to fikcja.Nie można jednak powiedzieć ,że był napisany czy też nie.Nikt tego nie udowodni.Nawet jeśli, ten list nigdy nie ujrzał światła dziennego , mógł Sulejman zachować go do siebie i zniszczyć, tak jak zasugerowano w serialu. Jestem zdania ,że listu nie napisał i po prostu nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Co ciekawe ,w Bursie znajduje się Mauzoleum Mustafy i Mahidevran, jest też tam trumna jego syna ,Orhana. Po Mehmedzie ani śladu . Można rzucić okiem na tym filmiku -> https://www.youtube.com/watch?v=U-kzXgQX0yM Ale naprawdę przykry widok to miejsce pochówku Ibrahima Paszy -> https://www.youtube.com/watch?v=asweFD2v9rg

Faktycznie janczarzy mieli duże wpływy, ale jeszcze nie za czasów Sulejmana. Ich rola urosła po tym, jak przez kilka pokoleń Turcja miała słabych sułtanów. I to miało miejsce już po klęsce pod Wiedniem/

A Osmana II to nie oni właśnie się pozbyli? Z tego co wiem to głupio ich sprowokował po wojnie z nami. To było jeszcze przed Wiedniem.

Wyczytałam właśnie z tej książki ,co była dołączona do ''Faktu'' ,że aktorka grająca córkę Mustafy ,to prywatnie córka Vahide Percin ,czyli aktorki ,która obecnie odgrywa Hurrem. :) Dużo ciekawych rzeczy tam jest.Niestety zdobycie tej książki graniczyło z cudem, na szczęście ktoś mi pożyczył. Rozpływam się nad muzyką w tym serialu, jest niesamowita. A te kilka odcinków przed egzekucją Mustafy,gdzie wszyscy wiedzą co się stanie,( tzn i bohaterowie i telewidzowie:) czuć tą atmosferę. Ujął mnie strasznie ten odcinek,kiedy Mustafa ratuje swojego synka z bagna. Taka perełka, czuć klimat bezgranicznej miłości ojca do syna .

W książce pt."Roxolana in European Literature,History and Culture" jest napisane"Co ciekawe,nie istnieją dowody na udział Mustafy w kampaniach wojennych,czyli całkiem inaczej,niż w przypadku jego braci."

Wow! Sporo czytania :) Ale nadrobiłam. Filmona81 Twoja wiedza.. wow! Dawno nic mnie nie wciągnęło tak jak Twoje wypowiedzi. W ogóle nie zdawałam sobie sprawy, że coś sporo grupa osób interesuje się Osmanami. Fajnie :)

Ja jestem ciekawa jak wyglądały relacje między rodzeństwem. Mehmet miał dobre z Mustafą, Mustafa z Dżihangirem a reszta?

W serialu ukazane jest, że Sulej bardzo kochał Dżihangira ( szczególnie w tych aktualnych odcinkach, które łamią mi serce..) czy w rzeczywistości też tak było?

Czy ktoś się orientuje,gdzie można zobaczyć pierwsze odcinki Kosem z polskim tłumaczeniem? Przyznam się szczerze,że zwiastuny są wciągające, a na YT są owszem odcinki ale po turecku bez tłumaczenia.

Spróbuj na FB - profil Tureckie Seriale, tam chyba mają.

Dzięki.Faktycznie w tej grupie można spokojnie obejrzeć z napisami i być już na bieżąco .Kosem wciąga równie mocno :-)

Wlasnie, Filmona jest niesamowita, szkoda, ze gdzies zaginela w akcji:). W serialu duzo sie dzieje i chetnie bym posluchala, jak to bylo naprawde. Ciekawa jestem np z jakiego powodu Sulej faktycznie pozbawil Mahi wszelkich dochodow, czy dlatego, ze Mustafa niby byl zdrajca czy rzeczywiscie ktos rzucil na nia podejrzenie, ze wspomagala zwolennikow falszywego Mustafy. Ciekawa tez jestem czy "mleczny brat" Suleja naprawde sie do niego odwrocil. Filmona, wracaj! :)

a najbardziej interesuje mnie co sie naprawde stalo z Ruda, umarla czy Sulej sfingowal jej smierc:)

Jak mógł "sfingować" jej śmierć?

Ludzie, nauczcie się odróżniać fikcję serialową od historii - nie było żadnego fałszywego Mustafy, nie było żadnego mlecznego brata.
Sulejman odebrał Mahi wszystko, bo jej syn został uznany za zdrajcę. Selim wiedział, że to nie była prawda, więc przywrócił jej pensję wiele lat później.

jeśli chodzi o Yahyę Efendiego (mlecznego brata) to był on postacią historyczną. Był synem Afife i tak jak w serialu, został odsunięty od swoich obowiązków na rozkaz Sulejmana (wysłał do sułtana list w którym napisał, że popełnił błąd odbierając majątek itd Mahidevran, co nie spodobało się sułtanowi).
Raziye (córka Sulejmana i Mahidevran) została pochowana w grobowcu mlecznego brata Sulejmana.

A jeśli chodzi o śmierć Hurrem to jest pare teorii. Najczęściej mówi się, że chorowała, ale niektórzy są zdania, że to Sulejman ją otruł podczas posiłku. Jak było naprawdę już się jednak nie dowiemy :)

No właśnie! Kto wie ile w tym wszystkim prawdy.Wieść niesie,że nikt tak naprawdę nie widział Hurrem za jej życia . Mam na myśli osoby,które stworzyły jej portret. Jedni twierdzą,że była przepiękna ,natomiast inni,że średnio urodziwa. Generalnie jedna rzecz w opiniach się zgadza, nie była zbyt lubiana i była nazywana wiedźmą. Może dlatego ,że w tamtych czasach był to nie lada mezalians,że Sułtan ożenił się ze zwykłą niewolnicą.

na dodatek kto to widział, żeby kobieta mieszała się do polityki! Osobiście uważam, że brzydka nie mogła być, bo inaczej sułtan by raczej nie zwrócił na nią uwagi. No i tak trochę mniej poważnie - była Polką, więc... :D

Pewnie tak było, ale do tego była sprytna ,wiedziała,że musiała się jakoś wyróżnić wśród wielu innych niewolnic . Mogło być tak ,jak ją przedstawiono w serialu, w końcu Hurrem oznacza radosna, więc zapewne potrafiła go rozbawić.

A była rzeczywiście Polką ? bo na temat jej pochodzenia jest wiele niejasności. Powszechnie uważa się ją za Rusinkę pochodzącą z terenów wschodnich ówczesnej Rzeczypospolitej , ale jak było faktycznie pewnie się już nie dowiemy.

Jak sama nazwa watku wskazuje, dywagujemy tutaj, co jest prawda, a co fikcja, nie "ludziamy" tu sobie, nie obrazamy sie i staramy sie wlasnie dowiedziec, co jest ta prawda, a co fikcja. Zakladam, ze masz informacje przeczace o istnieniu mlecznego brata i teoriom smierci Hurrem - z checia sie z nimi zapoznam, poniewaz wiem tylko tyle, ile zdolam wyczytac w internecie. Jesli chodzi o Hurrem, istnieje tez teoria, ze jeden z jej synow mogl nie byc synem Sulejmana. Sulej , dowiedziawszy sie o tym, sfingowal (podobno) smierc Hurrem, i wywiozl ja gdzies daleko poza palac. To oczywiscie teoria, jedna z wielu.

Pozwoliłem sobie na zacytowanie kilku krótkich fragmentów z książki Jerzego S. Łątki "Sulejman II Wspaniały", może to kogoś zainteresuje.

...Po księciu Mustafie i jego matce Gulbahar, największym rywalem Roksolany był bliski przyjaciel padyszacha, wielki wezyr pasza Ibrahim, ten właśnie, który ofiarował Roksolanę padyszachowi. Był on szwagrem władcy, gdyż pojął za żonę sułtankę Hatidżę, siostrę sułtana. Dzięki temu doszedł do wielkiego dostojeństwa i bogactwa. Roksolana zazdrościła Ibrahimowi jego wpływu na Sulejmana i postanowiła go usunąć. Ponoć jego pozycję starała się osłabić rozpuszczając różne plotki i wręcz nieprawdziwe wiadomości. Pewnej nocy, kiedy pasza Ibrahim nocował w pałacu, głusi i niemi strażnicy udusili go podczas snu. Nie wiadomo kto zbrodnię tę zaplanował. Wiele osób oskarżało Roksolanę, ale dostatecznych dowodów przeciw niej nie znaleziono. Wkrótce po tym wydarzeniu Sulejman wyjawił Roksolanie, że zamierza wybudować nowy pałac. Oddzielenie haremu od rezydencji władcy było zagrożeniem dla Roksolany. W miejsce pałacu zaproponowała ona budowę meczetu, noszącego imię sułtana. Jej plan natychmiast został zaakceptowany. Był to rok 1549. Budowę powierzono architektowi Sinanowi, twórcy takich budowli jak Meczet Błękitny. Obok powstało mauzoleum władcy, w którym spocząć miała także Hurrem Sułtan.

Roksolana zaczęła odgrywać coraz większą rolę w życiu władcy. Jeden z habsburskich posłów tak ocenił jej wpływ na Sulejmana: „Jedną rzeczą, którą zarzucić można sułtanowi Sulejmanowi, to że znajdował się pod zbyt wielkim wpływem swojej żony".

Zaś włoski kronikarz de Zara: „Padyszach tak kochał sułtankę i tak bardzo jej ufał, że aż jego niewolnicy dziwili się temu i mówili nawet, że sułtanka Roksolana zaczarowała padyszacha i że jest ona czarownicą. Z tego powodu armia i mieszkańcy pałacu nie cierpieli jej, nie kochali też jej dzieci, ale ponieważ jego wysokość padyszach żył tylko z nią, nikt nie ważył się sprzeciwiać. Ja sam byłem świadkiem tego, że nikt dobrze nie mówił o Roksolanie nie kochał jej dzieci. Znacznie bardziej lubiano pierwszego syna Sulejmana i jego matkę".

Ta piękna i zachłanna -jak oceniają Turcy - kobieta 32 lata rządziła Sulejmanem (…) Hurrem Sultan zapisała się w historii Imperium jako kobieta żądna władzy i bezwględna. Tylko taka miała szansę zwyciężyć w haremowych rozgrywkach (…) Roksolana chorowała w ostatnich latach życia. Nie wiadomo na co. Choroba nasiliła się w 1558 r., kiedy wspólnie z padyszachem przebywała w Adrianopolu. Zmarła w kwietniu 1558 r., kiedy sułtańska para powróciła do Konstantynopola. Pochowana została w mauzoleum obok meczetu Sulejmanije, który budowany był na chwałę Sulejmana.(…)

….W powszechnej ocenie historyków tureckich Mihrumah stała się nieodrodną córą Roksolany w sztuce manipulowania starzejącym się padyszachem. Oczywiście ponowne objęcie funkcji w. wezyra przez paszę Rustem, także musiało się dokonać przy naciskać ukochanej córki. Wspierała też matkę w jej matactwach w celu zapewnienia ukochanemu synowi Bajezidowi tron po Sulejmanie. Śmierć (6 listopada 1543), podobno naturalna, jako rezultat ospy, wyeliminowała z bezpardonowej gry o tron szehzade Mehmeda.

Jego następca szehzade Mustafa, syn Sulejmana i sułtanki Mahi Devran (Gulbahar) okazał się zdolnym następcą tronu. Kochał go lud i sprzyjało mu wojsko. Godnego siebie spadkobiercę widział w nim także sam padyszach. No i oczywiście matka, która zgodnie ze zwyczajem Domu Osmanów sprawowała rządy w jego haremie. Gulbahar miała przeżyć Sulejmana, gdyż zmarła w 1581 r. w wieku 82 lat. Ale los okazał się dla niej okrutny. Jak dla większości matek osmańskich synów.

Dorastali bowiem synowie Roksolany. Ambitna sułtanka jako następcę Sulejmana widziała młodszego Bajezida, który z wyglądu i. charakteru przypominał ojca. Rozpoczęła wić sieć intryg. Sukcesem było usunięcie stronnika Mustafy w. wezyra Ibrahima oraz przesunięcie następcy tronu z Manisy początkowo do Amasyi, w końcu zaś do Konyi. W intrygach tych ważną rolę odgrywał faworyt Roksolany, jej zięć pasza Rustem. Ostatecznie Sulejmana z synem poróżniła przypisywana Mustafie korespondencja do szacha perskiego, w której niby to prosił o pomoc umożliwiającą zrzucenie ojca z tronu. Dzisiejsi historycy za autora tych fałszywych listów uważają paszę Rustema. Padyszach wydał wyrok na swego syna.

Mam prawo sądzić, że nikt chyba nie zna lepiej atmosfery osmańskich praktyk od profesorów Yasara Yucela i Ali Sevima, autorów „Historii Turcji" wydanej przez Wydawnictwo Tureckiego Towarzystwa Historycznego. Opisie panowania Sulejmana poświęcono prawie pół drugiego tomu, dramatycznym okolicznościom wykonania wyroku prawie pół strony. Bardzo dużo jak na takie dzieło. W związku z wyprawą przeciw Persji (1553) Mustafa, podobnie jak jego bracia, zawezwany został do wojska. Następnego dnia, jadący na czele armii urzędnicy państwowi odwiedzili następcę tronu dla należnego oddania mu czci. Nieco później sam szehzade udał się „ucałować rękę" przybyłego ojca. Pozdrawiający go wezyrowie odprowadzili Mustafę do namiotu divanhane, przylegającego do prywatnych apartamentów padyszacha. Mustafa wszedłszy do środka nie zastał w nim ojca, zamiast niego siedmiu niemych oprawców (którym usunięto język, aby nie mogli mówić) rzuciło się na veliada chcąc go udusić. Mustafa zdołał się od nich uwolnić i biegł prosto w stronę ojca. Dopadł go aga Zal Mahmud, jeden z eunuchów i udusił
Zgodnie z tradycją wykonanie wyroku na członku osmańskiej rodziny mogło dokonać się bez rozlewu krwi panującego.

Janczarowie na wieść o zamordowaniu następcy tronu domagali się ukarania sprawców tego czynu. Z tego powodu pasza Rustem został usunięty z funkcji w. wezyra. Śmierć lubianego następcy wywołała dosyć powszechny żal. Rozsławiły ją treny osmańskich poetów beja Jahji i Sarniego. Zycie i okoliczności śmierci synów padyszachów to temat inspirujący do powstawania legend. Jedna z nich utrzymuje, że ofiarą tej zbrodni stał się także Dżihangir. najmłodszy syn Roksolany. Miał on być bardzo związany uczuciowo z Mustafą, do tego stopnia, że gdy się dowiedział o śmierci brata „zmarł z przejęcia". Najprawdopodobniej Sulejman zrozumiał swój błąd, ale nic nie uczynił przeciwko umiłowanej małżonce, natomiast ufundował wybudowanie meczetu, które powierzył architektowi Sinanowi. Obaj jego synowie zostali pochowani w mauzoleum znajdującym się w ogrodzie meczetu, który zyskał nazwę meczetu Szehzade, czyli Książęcego. Przyjaźń i śmierć osmańskich braci stała się tematem utworu „Mustafa i Zeangir, czyli przyjaźń dwóch braci", który został nawet przetłumaczony na język polski i wydany w Krakowie w 1795 r.

… Stanowisko w. wezyra nie było funkcją bezpieczną. Sukcesy z reguły przypisywano władcom, natomiast za błędy od¬powiadali często głową. W okresie 46 lat panowania Sulejmana funkcję tę pełniło dziewięciu dostojników osmańskich, ale dwóch spośród nich w sumie ponad 27 lat . Pierwszym w. wezyrem Sulejmana był pasza Piri Mehmed mianowany jeszcze przez Selima I w 1518 r. i powołany ponownie na tę funkcję przez nowego władcę. Był to polityk wiekowy, doświadczony. W 1523 r. zastąpił go najbliższy przyjaciel padyszacha, pasza Ibrahim, w cywilu szwagier władcy, gdyż poślubił siostrę Sulejmana Hatidże. Padyszach powierzając mu tę funkcję pominął wielu bardziej doświadczonych pretendentów, czym zapewne młody władca naraził się pozostałym dostojnikom. Kto wie? Uczynił to może nie przez wzgląd na przyjaźń, może nie z powodu powinowactwa rodzinnego, ale z wdzięczności za prezent, jaki wcześniej dostał od paszy Ibrahima - niewolnicę nazywaną Roksolaną. Niezależnie od powodów nominacji była to decyzja trafna. Pasza Ibrahim okazał się urzędnikiem pracowitym i kompetentnym, zarówno jako wezyr jak i wojskowy. Funkcję tę pełnił -jak obliczył Yavuz Bahadiroglu - przez dwanaście lat osiem miesięcy i osiemnaście dni. Nagle, raczej nieoczekiwanie w 1536 r. ów wielki wezyr z pozycji makbul (faworyta) został zdegradowany do roli maktul (straconego). Dżezalzade, autor na bieżąco pisanej kroniki znał go dobrze, gdyż ściśle z nim współpracował przez trzynaście lat. W swym dziele na temat panowania Sulejmana przedstawia paszę Ibrahima jako wzorcowego wezyra aż do kampanii bagdackiej 1535 r. Nagle wpadł on w złe towarzystwo, działał w sprzeczności z szeria-tem i zaczął domagać się dla siebie tytułu serasker sułtan. Tytuł serasker przysługiwał naczelnemu wodzowi, zaś sułtan tylko członkom rodziny Sulejmana. Czy tak było naprawdę? Pewne jest jedno. Pasza Ibrahim został szybko stracony. „Surowy wyrok - egzekucja zamiast zwolnienia i zesłania - przypuszczalnie jest wynikiem nie tylko wielkości winy Ibrahima, ale także obaw o jego wpływy i możliwości odegrania przez niego roli „głównego" intryganta.

Od marca 1536 r. przez trzy lata, trzy miesiące i 29 dni funkcję w. wezyra pełnił pasza Ajas Mehmed. Zmarł być może śmiercią naturalną. Jeszcze krócej wezyrował pasza Lutfi, zaledwie rok, dziewięć miesięcy i piętnaście dni. Był to erudyta, znany jako autor dzieła „Afasname". Prawdziwym staruszkiem liczącym 80 lat był jego następca, pasza Hadym Sulejman, dowódca wyprawy indyjskiej. Funkcję pełnił przez 3 lata i siedem miesięcy.

Dwukrotnie w. wezyrem został pasza Rustem. Po raz pierwszy funkcję tę pełnił w latach 1544-1553. Był zięciem Sulejmana, ale nigdy nie zdobył takiego zaufania jak pechowy w. wezyr Ibrahim. Przyczyną tego może być - przypuszcza Woodhead - większa ostrożność władcy nauczonego do¬świadczeniem panowania.

Osiągnięcia Rustema przesłoniły dwie przypisywane mu sprawy: zaangażowanie w stracenie szehzade Mustafy oraz zaprowadzenie zwyczaju łapownictwa i sprzedaży urzędów. W przyszłości, za te nieprawidłowości drogo miało zapłacić Imperium. Zaangażowanie paszy Rustema w aferę z następcą tronu spowodowało umiarkowany gniew Sulejmana. Może władca kierował się dobrem córki i nie chciał pozbawiać jej męża? Odsunął go od władzy, ale nie skazał na śmierć. Paszę Rustema zastąpił „bardzo dobry żołnierz", zasłużony w kampanii siedmiogrodzkiej, pasza Czarny (Kara) Ahmed. Lecz wezyrował on tylko jeden rok, jeden miesiąc i 23 dni i podzielił los paszy Ibrahima - został stracony. Do łask powrócił w 1555 r. zięć, pasza Rustem i pozostał w. wezyrem do 1561 r.

Spośród dostojników Sulejmana pasza Rustem zapisał się jako największy mecenas kultury. Ufundowany przez niego meczet w Stambule zaliczany jest do jednego z najwspanialszych osiągnięć architektonicznych Sinana. Za pieniądze Rustema Sinan wybudował jeszcze meczety w miejscowościach: Bolvadin, Tekirdag, Sapanca i na wyspie Rodos. Jest on także fundatorem czterech medres. Był także namiętnym kolekcjonerem książek - pozostawił po sobie bibliotekę liczącą 15 000 tomów. W ciągu ostatnich pięciu lat panowania Sulejmana krajem rządziło dwóch dostojników. Pasza Semiz Ali przeszedł do historii jako mężczyzna bardzo otyły, toteż nazywano go też czasami Kalin (Gruby) Ali, ale ta otyłość nie przeszkadzała mu pełnić funkcję tę od lipca 1561 do czerwca 1565 r. Ostatni w. wezyr padyszacha Sulejmana, pasza Sokollu Mehmed, okazał się jednym z najwybitniejszych polityków osmańskich. Z pochodzenia Bośniak (Sokolević) pozostawał w. wezyrem także za panowania syna Sulejmana, Selima II oraz wnuka, Murada III. To właśnie głównie Sokolevićowi, oraz pełniącemu funkcji tej od 1545 do 1574 r. Ebussudowi, a nie sułtańskim potomkom Sulejmana, przypisuje się podtrzymywanie świetności Imperium, chociaż już za Selima II dostrzega się pierwsze oznaki procesu zahamowania rozwoju.

…. Bizantyjskie formy rytuału sprawowania władzy odczłowieczały osobę Sulejmana. W domniemanym dzienniku z wyprawy na Węgry w 1825 r. znajduje się opis postoju w marszu w piątek 20 sierpnia 1526 r. „Umieszczono złoty tron dla padyszacha, który panował jak Salomon, wezyrowie, dostojnicy państwowi, bejowie Rumelii i Anatolii, wszyscy przybywali na dywan i całowali rękę władcy". Rycerz maltański Geofroy, który miał okazję spotkać się z Sulejmanem opisał go jako mężczyznę „wysokiego, szczupłego, o ciemnej twarzy oraz szerokim i wysokim czole". Poeta Baki w swej kasydzie portretowi swemu uwielbianemu władcy poświęcił kilka wersów. Niewiele daje się wyłowić szczegółów z tych poetyckich metafor (…)

Całkowitym przeciwieństwem wizerunku Bakiego jest portret starzejącego się już Sulejmana nakreślony przez pisarza południowo-słowiańskiego Radovana Samardżicia na podstawie kronikarskich zapisów. „Nigdy nie był przystojny, dobrze zbudowany ani ładny, a jego niezgrabna, chwiejna i obwisła figura podobna była zawsze do wypchanego straszydła. Z wiekiem cała ta brzydota jeszcze bardziej się uwidoczniała. Szyja mu się wydłużyła, zmarszczki na twarzy stały się wyraźne i obwisłe, a oczy zakrwawione, chłodne groźne. Portret Sulejmana ustalony przez tureckich biografów odbiega znacznie od wyobrażeń Samardżicia. Przede wszystkim jest bardzo ogólny. Padyszach miał mieć okrągłą twarz, jasnopiwne oczy, brwi nie zrośnięte, sokoli nos oraz brodę długą i rzadką. Na drzeworycie Erharda Schoena z 1532 r. przedstawiono Sulejmana bez brody. Ma kolczyk w uchu, kręcone krótkie wąsy turban na głowie a na nim małą koronę. Na innych zachowanych portretach władca ten ma raczej brodę krótką.

Lecz od długości brody ważniejsza jest osobowość władcy potężnego imperium. „Okresami sułtana opanowywało takie wyczerpanie i osłabienie, że powodowało to bóle całego ciała. Wówczas stawał się nazbyt podejrzliwy, uparty i zły, nieprzystępny oraz we wszystkim widział zagrożenie. Wtedy, aby się bronić przez tym urojonym niebezpieczeństwem, podejmował najbardziej okrutne decyzje" - sądzi Samardżić.

Otóż jeden przykład. Posiedzeniu osmańskiego Dywanu 28 września 1555 r. w imieniu sułtana przewodniczył, jak zwykle, w. wezyr pasza Ahmed. Sulejman przysługiwał się debatom ze swego pokoju. Po posiedzeniu w. wezyr wraz z dostojnikami opuszczał pałac i z rozkazu władcy natychmiast po przekroczeniu bramy został uduszony. „Nastąpiło to tak nieoczekiwanie i nagle, że wielki wezyr zdążył jeszcze jedynie poprosić strażnika, aby mu na chwilę zluzował sznur, aby mógł nabrać oddechu i przekonać się, że ta śmierć jest rzeczywiście przeznaczona dla niego".

Sulejman wydał wyrok na paszę Ahmeda z powodu sporu zaistniałego z drugim wezyrem, paszą Semizem Alim. Ten drugi do niedawna był namiestnikiem w Egipcie i zyskał opinię praworządnego urzędnika. Po awansie na jego miejsce Dywan skierował do Kairu przyjaciela w. wezyra, paszę Mehmeda (Dukaćina), za radą paszy Ahmeda już w pierwszym roku administrowania zagrabił sumę stu pięćdziesięciu tysięcy dukatów. Nie koniec na tym. W. wezyr próbował postępowanie swojego przyjaciela, „który dla niego grabił i łupił w Egipcie, usprawiedliwić w ten sposób, że złożył pisemną skargę sułtanowi oskarżając w niej Semiza Ali Paszę o trwonienie pieniędzy na szkodę państwa". Padyszach przyjął pisemne oświadczenie paszy Semiza Alego, następnie jeszcze jedno oskarżenie w. wezyra i ponowne wyjaśnienie pomówionego. Oskarżenia w. wezyra nie potwierdziły się. Padyszach, najwyższy sędzia, pan życia i śmierci swych poddanych wydał wyrok ".

W Państwie Osmanów im kto znajdował się wyżej w hierarchii urzędniczej tym jego los był bardziej niepewny. Przypadek paszy Ahmeda można uznać za klasyczny. Samardżić w swej ocenie padyszacha Sulejmana nie jest odosobniony.

„Łagodny, tolerancyjny i rozumny Sulejman panował grozą i tyranią. Prawa stanowił dla narodu, ale sam wyższy nad prawo, przepisów swoich nie słuchał. Mordował synów swoich i nie synów, nie dla żadnych powodów stanu, ale prosto dla kaprysu, dla polepszenia sobie humoru lub apetytu [!]. Wszyscy wyżsi jego urzędnicy wojskowi i rządowi zginęli od stryczka lub prosto od topora. Zdradą i jawnie zabijać kazał". Dalej następuje już cytowany fragment, w którym: „toć za jego panowania legło śmiercią tyrańską dziesięciu książąt samego rodu sułtańskiego" . Słowa te wyszły 150 lat temu spod pióra nie literata, tylko historyka, cytowanego kilkakrotnie Juliana Bartoszewicza. Dowodzą one, iż miał on problem z oceną etyczną tego władcy. Dostrzegał z jednej strony jego łagodność i tolerancję, z drugiej wskazywał brak litości i żądzę krwi. Sprzeczność ta wynikała z faktu, że padyszach Sulejman był tworem tysiąc¬letniej cywilizacji muzułmańskiego Orientu, różniącej się znacznie od kultury chrześcijańskiej Europy. (…)

Dla chrześcijaństwa Sulejman uosabiał nie tylko muzułmańskie zagrożenie ale cywilizacyjnie inny świat. Z europocentrycznego punktu widzenia wiele przejawów kulturowych islamskiego Orientu wydawało się normami barbarzyńskimi. Choćby likwidowanie braci i bratanków władcy. W celu uniknięcia wojen z powodu dynastycznych ambicji. „Zdradą i jawnie zabijać kazał. [...] toć za jego panowania legło śmiercią tyrańską dziesięciu książąt samego rodu sułtańskiego" - z dezaprobatą pisał Bartoszewicz. Tymczasem dla rodaków Sulejmana ów „barbarzyński" nakaz był ofiarą z członków własnej rodziny na rzecz uniknięcia wojen. Prawdą jest, że za panowania Sulejmana zostało zgładzonych na polecenie ojca dwóch synów wraz z wnukami oraz jedna z żon - sułtanka Gulfem. Ponadto ostudzając ambicje w. wezyra paszy Ibrahima rozkazał go zgładzić, ten sam los podzielił także niedawno wspomniany jeden z jego następców, pasza Ahmed, z rozkazu władcy stracił swą głowę kapudan reis Piri, gdyż uznano go odpowiedzialnym za niepowodzenia indyjskiej wyprawy przeciwko Portugalczykom. Prawdą jest także, że przy okazji zgładzania synów Sulejmana z rozkazu władcy zostało uduszonych kilku dostojników. Zapewne lista ta jest dłuższa. Nawet jeśli tak, to paru europejskich władców miało bogatsze dokonania w tej materii, zaś w porównaniu do innych osmańskich padyszachów Sulejman plasuje się zapewne w środku tabeli tej dyscypliny uprawianej przez panujących. W szczególności, jeśli uwzględni się, że władał 46 lat. (…)

Szach perski Tahmasp zgotował Bajezidowi w Tebrizie przyjęcie z niebywałym przepychem, „wysypując mu na głowę po trzydzieści misek pełnych złota, brylantów i drogich kamieni". Ale... Pozbawił wojska, które z nim przybyło i otoczył wprawdzie niewidoczną, za to dosyć szczelną kontrolą. Pomiędzy osmańskim i perskim dworem rozpoczęła się wymiana korespondencji i pertraktacje. Cyniczne i zawoalowane, gdyż stronie osmańskiej chodziło, aby szach złamał słowo dane Bajezidowi, że nie zostanie wydany Sulejmanowi, zaś Tahmasp nie chciał tego tanio uczynić. Bajezid nadal uczestniczył w pełnych przepychu ucztach, ale jego los dopełniał się. Za 4 tys. złotych monet, wyasygnowanych zarówno przez Sulejmana jak i Selima, które osobiście dostarczył szachowi Tahmaspowi jeden z sułtańskich wezyrów pasza Pertev Mehmed, Bajezid został zdradzony. Jego ludzi pozabijano, zaś jego samego wraz z czterema synami 28 listopada 1561 r., przekazano osmańskim oprawcom, którzy wykonali wyrok władcy. Liczący trzy lata piąty syn Bajezida został z rozkazu dziadka uduszony już wcześnie w Bursie.

Ciało Bajezida przewieziono do Porty i pochowano w mieście Sivas w centralnej Anatolii. Walki między Bajezidem i Selimem były ostatnim konfliktem zbrojnym o następstwo tronu. Zdecydowana postawa Sulejmana spowodowała, że zostały zgaszone w zarodku.

„Likwidując nie tylko swoich synów, ale i ich potomków aż po kołyskę, sułtan Sulejman udowodnił, że można uchronić cesarstwo od podobnych konfliktów, rozrachunków i wojny domowej jedynie wówczas, jeżeli się w odpowiednim czasie pozabija wszystkich potencjalnych pretendentów do tronu".

Prawda o cynicznym wydźwięku, toteż myśl tę wyraziłem słowami Radovana Samardżicia, który bynajmniej nie czuł wielkiej sympatii do osoby Sulejmana. Lecz pośrednio wynik ostatniego konfliktu o następstwo tronu miał wpływ na dzieje Imperium. Wśród osmanistów panuje przekonanie, że Bajezid z pewnością byłby lepszym władcą niż Selim. „Tron świata przypadł najmniej zdolnemu synowi Kanuniego" - bez ogródek ocenił Yilmaz Óztuna. Dodaje jednak, że nie okazał się złym hukumdarem, ponieważ „bardzo mało wtrącał się do spraw państwowych i wszystko zostawił znajdującemu się na czele rządu sadrazamowi paszy Sokullu Mehmedowi".

Selim zyskał dwa charakteryzujące go przydomki; Sary, czyli Żółty, Gdyż był - po matce - „niebieskookim blondynem" (jasnym szatynem?) oraz Mest - opój. Siostra Mihrumah pragnęła, aby Bajezid został następcą tronu, ale dbała o dobre stosunki z Selimem. Gdy ten został padyszachem natychmiast pośpieszyła mu z wizytą i na najpilniejsze potrzeby pożyczyła 50 tysięcy altynów. Poprzez swe wpływy oddziaływała bezpośrednio na decyzje polityczne brata. Także silną polityczną pozycję miała córka Mihrumah, Ajsze Humaszah. W historiografii tureckiej zapoczątkowany przez Roksolanę okres rzeczywistego wpływu żon władców nazywany jest rządem sułtanek. Uważany jest za jeden z czynników przyśpieszających rozpad potęgi Imperium Osmańskiego…..

I przy okazji maiłbym pytanie jak w filmie ukazano rolę w. wezyra Ahmeda w intrydze dotyczącej rabunku złota z Egiptu, czy faktycznie brał on w tym udział i był winny oraz czy Fatma go rzeczywiście go tego nakłoniła aby skłocić dwóch synów Hurrem (jak twierdziła potem sama Hurrem) . Jak była rola Selima i Mehmeda Sokoglu w tej intrydze ? I drugie pytanie jaka jest prawda historyczna czy taka jak podaje J.Łątka w swojej książce? (cytat powyżej). Oglądałem odcinek z egzekucją Ahmeda gdy wypowiedział sułtanowi ostre słowa przed swoją smiercią i odcinek poprzedzający ale (może coś wycięto?) bo nie bardzo mogę zorientować się w całej intrydze - w księgach niby wszystko w porządku a dowodem były zaznania jednego skarbnika (?) czy były prawdziwe ?

Dzieki za wklejenie tak obszernych fragmentow, pokrywaja sie one w duzej mierze w tym, co zostalo ukazane w serialu. Szkoda, ze nie ma Filmony, ona z pewnoscia odpowiedzialaby na Twoje pytania.
Jesli chodzi o intryge w filmie, to skarbnik zeznal, ze nie cale wplywy zostaly odnotowane w ksiegach. Mysle, ze tak moglo byc, z tego, co mozna wyczytac, ksiegi byly prowadzone wrecz modelowo, wszystko tam sie musialo zgadzac. Jesli podatki podwyzszono bez zgody/wiedzy sultana, to nie mogly zostac uwzglednione w ksiegach i Ahmed Pasza w ten sposob inkasowal pieniadze "na lewo". Rozwniez z tego, co mozna wyczytac o sultanie, nie sadze, zeby Ahmed Pasza odwazyl sie powiedziec sultanowi w twarz, ze ten odpowie za wszystkie grzechy itd. Sultan byl uwazany za "obraz Boga na ziemi" i obowiazywalo bezwgledne posluszenstwo wobec niego. Z opisu, ktory wkleiles wynika, ze wezyra uduszono juz po obradach i sultana raczej przy tym nie bylo, ale kto wie, jaka jest prawda?

Dziękuję za informacje , czyli wygląda na to że w filmie pokazano to tochę naiwnie. Jedynym dowodem miały być zeznania jednego człowieka (skarbnika) , równie dobrze Kara Ahmed mógłby się bronić twierdząc, że o niczym nie wiedział . Podobnie jak sprawa między Hurrem a Nurbanu - gdy ta pierwsza miała jej w jakichś listach pisać o konieczności zabicia faworyty sułtana. No ale pewnie dzięki temu serial ma aż tyle odcinków.